Halverwege!

Hebben jullie het avontuur op zee gelezen? Gisteravond in bedhad ik nog steeds last van mijn midden-op-zee-gevoel, klotserdeklots, dus ik stel me terecht de vraag wat dat niet moet gevenbij mensen die de wereld hebben rondgezeild?!

De voorbije twee weken zijn eigenlijk niet te vergelijken metmijn eerste twee weken vrijwilligerswerk, toen we nog met een vrij grote groep in Batu Puteh verbleven. Toen leek alles nog min of meer georganiseerd, weliswaar op zijn maleisisch, maar er was toch een rode draad in onze opgelegde taken terug te vinden: clearing in de jungle, treeplanting, maintenance, nieuwe zaden planten in de nursery, trail cutting, plaatsen van sign bordsen painting in de jungle,wekelijks een vrije dag,... Het was hard werken en avontuurlijk omeen andere wereld te ontdekken. De voorbije twee weken bleven we met een kleine groep vrijwilligers over en ging het er veel ontspannender aan toe. Meer genieten, zelfbeslissen waar je kan helpenen meertijdom echt mee te draaien in het kleine dorpje. Intussen ken ik de dorpelingen en ben ik welkom in elk huis voor thee, een babbel, nieuwtjes, kinderen oppikken voor de volleybal, helpen koken, tv kijken,... maarmeestal om gezellig niks te doen. Je thuis voelen.Deze week logeer ik bij Sarima en Jacob. Ze houden het winkeltje open (met de mooiereclame van Nestle) en leven samen met hun kinderen, hun partners en kleinkinderen. Sarima houdt een geit als huisdier, Babe, die altijd in de buurt van het winkeltje rondhangt en meestal ligt te luieren op tafelin de zon. Een echte flossemie, vooral als ze je gespot heeft met een koekje of ijsje. Ik heb nog nooit zo'n tamme geit gezien als Babe.

Zal ik jullie vertellen overde gebeurtenissen van de voorbije week?

Vorig weekend heb ik de beloofde cadeautjes aan de tien kinderen in Ramans house uitgedeeld. In Sandakan had ik vanalles gekocht(vliegtuigje, autootjes, treintje, pop,...) en ingepakt in krantenpapier. Ik had de blije, enthousiaste reacties van de kinderenzeker verwacht, maar dat de grootmoeder tot tranen toe bewogen zou zijn had ik niet zien aankomen.Heel ontroerend. Ze nam mijn beide handen vast, gaf me een knuffel en bleef maar 'terima kasih, terima kasih,...' herhalen. Dankjewel, dankjewel,...Sinds die dag stormen de kinderen op me af als ze me zien lopen in het dorpje! Mustara gafme twee blinkende haarspeldjes, gewikkeldin een leeg zakje waspoeder, om me te bedanken.

Anna is verpleegster in Engeland. Samen hebben we vorige week een dag first aid gegeven aan de mescotleden. Dankzij mijn vliegverleden weet ik goed hoe het allemaal in zijn werk gaat. Informatie over hoe om te gaan met slangen-, spinnen- en schorpioenenbeten hebben we wel even moeten opzoeken in boeken... Het was een heel fijne dag! Hard gelachenom de overacted demonstraties van de gekwetstevrijwilligers! Zelden heb ik volwassenen zich zo serieus en overdreven zien inleven in een klein rolletje. Toch niet in nuchtere toestand. Gruwelijke pijngezichten en hartbrekende kreten. Iedereen lachen natuurlijk.

Dit is grappig: ik heb een maleisische naam gekregen! Na de vele vruchteloze pogingen mijn naam correct uit te spreken (Rinaldi, Linda, Ronella, Neldi,... en zo kan ik nog wel even doorgaan) heeft Raman komaf gemaakt met de eindeloze reeks blunders en iedereen laten weten dat ze me Ida mogen noemen. Ida. Ook handig voor de kindjes die het eigenlijk al de eerste week hadden opgegeven. Ida. Goedgekeurd?

Nog een echtkippenvelmoment meegemaakt. Tijdens een doodgewoneriver cruise met de gewoonlijke long tail makaakaapjes, proboscis monkeys, red leaf en silver leaf monkeys, zagen we twee grote donkere vlekken in een boom langs de Kinabatangan. Veel te groot voor de apen die we normaal gezien spotten... Albert, zouden dat orang oetans kunnen zijn? Langs de rivier? Bijna onmogelijk... Maar de verrekijker bevestigde ons oranje vermoeden... Twee grote mensapen, een mannetje en een vrouwtje, waren hun nest aan het bouwen. Ze stopten met prutsen aan takken en bladeren en staarden naar ons bootje. Albert vaarde naar de kant en liet ons uitstappen om nog dichterbij te kunnen komen. Dat is natuurlijk het voordeel van een klein groepje. Na enkele minuten stonden we vlak onder de boom waarin beide orang oetans zaten. Geen geluid. Twee prachtige, nieuwsgierige wezens boven ons. Trage bewegingen. Door mijn verrekijker zag ik het menselijke gezicht van het vrouwtje.Het leek alsof ze me recht in de ogen keek. Wauw. Ze lijken zo hard op ons. En ze was zwanger! Wauw! Slechts om de zeven jaar krijgthet vrouwtje een baby, omdat ze haar kind zeven jaar lang dicht bij zich houdt om het op te voeden. Hoogzwanger. Wat een dikke buik! Misschien is dat de reden dat ze een slaapplaats dichterbij de rivier verkozen? We bleven langer dan de eerste keer met dat woeste mannetje. Het koppeltje was zo rustig en we stoorden hen duidelijk niet. Integendeel. We stonden gewoon tekijken naar elkaar. Elkaar bestuderen. Waaraan zouden zij denken...? Fantastisch moment waaraan ik al vaak heb teruggedacht.

Wehebbenmet ons drie,tijdens een verschrikkelijke storm, de visnetten van Black helpen leeghalen. In een kleine kano met drie op een rijtje, midden in de Kinabatangan, in de gietende regen... Avontuur! Je moest echt roepen om jezelf verstaanbaar te maken boven het geluid van de kletterende regen en donder. Het letterlijke kraken van de hemel was oorverdovend luid en vlak boven ons bootje! De kracht van de natuur... We moesten voortdurend het nieuwe regenwater uit de kano scheppen met een potje. En dat voor drie vissen... Maar zij hebben die drie vissen hard nodig. Achteraf was Albert kwaad op Black, omdat het uiteraard gevaarlijk is om jetussendebliksemschichten opde rivier te begeven... Maar we zijn ongedeerd uit het bootje gekomen... Oef!

Je hoeft trouwens geen spectaculaire, onverantwoorde toeren uit te steken om je kleine teen te breken. Nadat ik al vijf weken op avontuur ben en spannende dingen heb gedaan, loop ikzondag toch wel niet stomweg tegen een bank, zeker? Volle kracht vooruit... Kajiet kajiet!Ik had niets gezegdtegen de rest, omdat we juist vertrokken naar Lahad Datu voor onze fishing trip en ik veronderstelde dat de pijn wel zou overgaan. Maar mijn klungelende manier van stappenliet meal gauw door de mand vallen na onze aankomst. De linkerkant van mijn linkervoet is serieus gezwollen, donkerblauw, heel gevoelig en ik mank nog steeds. Ik kan amper mijn flip-flop verdragen. Albert gaat morgen met mij naar het ziekenhuis in Kota Kinabatangan, mooi op tijd, voor de zekerheid.

Anyway,deze week was erook het volleybaltoernooi waaraan het dorpje deelnam. Ding, Brown en Athaj namen de wedstrijd heel serieus, werden zenuwachtigen deden plots stretchoefeningen die ze waarschijnlijk eens op tv hadden gezien. We wilden graag supporteren, maar de mensen van andere dorpjes staarden er zo hard naar ons, orang putih, en fotografeerden ons ongegeneerd, dat Rosli met ons terug naar Batu Puteh is gereden. Het was overdreven en vervelend. Uiteindelijk lag ons team eral uit nade eerste wedstrijd -ze moesten direct spelen tegen de beste ploeg van Sabah - dus veel hebben we toch niet gemist.

Verder hebben we veel in de nursery gewerkt: potjes zand vullen (of zandkastelen bouwen als dat te vervelend wordt), zaden planten, potjes verzetten, watersysteem repareren,...En veel zingen! Albert is dol op Aerosmith en zingt de romantische teksten zo luid en passioneel mogelijk. Oh ja, Tom en ik hebben het Mescotkantoortje van een mooie laag verf voorzien. Een soort geel, met hier en daar wat groene strepenertussen... Albert gaf ons plastieken potten die eerder waren gebruikt voor groene verf, dus nadat we de verdunner aan de gele verf hadden toegevoegd kwam die groene verf laagje per laagje los natuurlijk. Professioneel!

Vandaag ben ik naar Sandakan gekomen om afscheid te nemen van Tom en Anna. Tom reist via Kota Kinabulu verder naar Australie (tot eind augustus) en Anna blijft nog een week in Kuala Lumpur voor ze terugvliegt naar haar boyfriend in Engeland. Je leert elkaar best wel goed kennen in vier weken tijd, vooral omdat je veel bijzondere en mooie momenten met elkaar deelt. Afscheid is nooit plezant, maar dankzij facebook is contact houden en foto's uitwisselennu kinderspel. Zondag is trouwens de nieuwe vrijwilliger aangekomen voor twee weken: Ricardo uit Brazilie. Hij gaat vanavond mee uit(pintje drinken en zingen ineen van de vele karaokebars). Ambiance!Morgen kan deel twee vanmijn vrijwilligerswerk beginnen... En daarmee het (georganiseerde) harde junglewerk!

Zo... Nu ben ik uitgepraat... Ik vind het heel tof om deze reislog te schrijven. Ook al is het niet altijd gemakkelijk om internet te vinden... Ik geniet er van om mijn verhalen te vertellen, omdat ik alles dan een tweede keer beleef. Het schrijven doet me ook denken aan thuis en dat is altijd fijn. Ik ben Jona elke dag dankbaar dat ik binnen onze relatie zo'n geweldig avontuur kan beleven!Jammer genoeg lukt het me vandaag weer niet om foto's te uploaden, maar Chris heeft me op facebook getagged in enkele junglefoto's. Handig! Morgen onderneem ik toch nog een poging voor ik samen met Ricardo de bus naar Batu Puteh neem.

Lieve familie en vrienden, terima kasih om deze verhalen de lezen en voor jullie toffe reacties! Hopelijk tot morgen met enkele foto's, maaranders tot volgende week?

Jumpa lagi!

Avontuur op zee

Selamat pagi iedereen! Blij weer even internet te kunnen checken. Deze week zijn we nog met drie vrijwilligers (Tom, Anna en ik). Vandaag hangen we wat rond in Lahad Datu, eenhavenstadje in het oosten van Sabah.We hebbenweer een tofavontuur achter de rug- momenteel zit ik hier nog altijd te wiebelen op mijn stoel. Wat eengrappig gevoel! Gisterennamiddag hebben we een boot gehuurd tot deze morgen, van een familie in een vissersdorpje op een uurrijdenhier vandaan. Samen met ons kwamen de vijf zonenmee om te vissen enin tegenstelling tot ons haalden zijeffectief de ene vis na de andereuitzee. Zelfs de kleinste pagadder van debende vulde moeiteloos zijn visemmertje, terwijl wij geen enkele vis hebben gevangen. Wat een afgang!Ze verkopenhun gevangen vis vandaag opdemarkt. We hebben een kleine twintig uur op de boot gespendeerd en ik heb non-stop gevist zonder te slapen, vandaar het niet te temmengolvende zeegevoel... Het was een bijzondere nacht! De sterrenhemel was adembenemend mooi, in de verste verte was er geen enkel ander lichtje zichtbaar, urenlang werd er geen woord gezegd, we lagen gewoonte luisteren naar het klotsen van de zachte golven tegen onze boot... Constant zachtjes trekken aan de vislijn in je hand en hopen op een antwoord van een dikke vis aan de andere kant van de lijn... Slaperig gevoel... Af en toe iemand die stilletjes een melodietje neuriet of een zacht gesnurk van iemand die het gevecht tegen de slaap heeft verloren...Spanning en hoop als je snokjes voelt vanuit de diepe zee...Zennnnn...En dan ineens iedereen wakker vandikke druppels! Regen!Oh neen! De boot begon directwild heen en weer te schommelen en het dakje was veel te klein om de hele (slapende) vissersbende droog te houden. Toffe momenten om nooit te vergeten!

Vandaag heb ik niet veel tijd. Onze lift naar Batu Puteh wacht nu op ons, dus ik sluit snel af en schrijf morgen verder vanuit Sandakan. Ik ga er samen met Tom en Anna heen om afscheid van hen te nemen. Tot morgen! Ik heb jullie veel te vertellen!

Orang oetan

Deze week beleefde ik een van de huidige hoogtepunten van mijn reis... Roffel, roffel, roffel,... We hebben een orang oetan gezien in het wild! Thanks to Albert!Onze gidsis zo geweldig goed in de jungle. Hij is er geboren en voelt zich een met de natuur rondom zich. Orang oetans hebben voor 97% hetzelfde DNA als wij, mensen. Is dat niet fascinerend? We zijn er trouwensin geslaagd om 80% van hun natuurlijke habitat te vernietigen in een onwaarschijnlijk recordtempo. Is dat niet triestig?

Enkele dagen geleden gingen we naar de Tower om wat vogeltjes te kijken, maar we zagen veel meer dan de gewoonlijke hornbills en arenden. Tijdens onze tocht ernaartoe raapte Albert enkele bladeren op die op de grond lagen, bekeek ze van dichtbij, rook eraan en mompelde de legendarische woorden: 'Orang utan was here... very latelast night... or very urly this morning...'. Dit was onze kans!Naar boven kijkend volgden we voorzichtig zijn voetsporen in de hoop een oranje ding in de bomen te zien hangen. Geduldig en stil zijn is de boodschap en beiden werden beloond! Spannende momenten...En ineens zagen we hemzitten in de bomen: een grote mannetjes orang oetan met dikke donkere kaken, wild en kwaad, kijkend naar ons, daarna woeste armbewegingen makend,... Hij verstopte zich tussen de takken en bladerenen riep steeds luider in de hoop zo indruk te maken en ons weg te jagen. Het werd heel stilletjes beneden op de grond. Daar stonden we dan met ons viertjes op een rijtje. Kijken naar boven met je mond open. Adrenaline. Je eigen hart horen kloppen in je keel. Wauw. We zijn niet lang gebleven uit respect voor de grote mensaap. Laat hem maar verder luieren in wat er nog rest van zijn bos.

Mabul Island (derde keer, goede keer)

Selamat pagi iedereen! Wat een uitdaging om mijn reislog min of meer up to date te houden. Vandaag hebben we een vrij weekend en ben ik terug in Sandakan, de stad opeenkleine drieuur rijden van Batu Puteh. Heerlijk om nu zonder elektriciteitszorgen mijn verhaal te kunnen doen.

De voorbije week was er eentje om in te kaderen, jongens! Maandag zijn we met vier vrijwilligers voor drie dagen naar Mabul Island geweest, een prachtig eilandje in het zuiden,trekpleister voor duikers van over de hele wereld.Eerst drie uur met de bus naar Semporna en daarna een uur op de ferry naarhet duikeilandje.www.scuba-junkie.comGenieten! En niet enkel omwille van de paradijselijke omgeving en ontspannen groepssfeer. Het was ook supertof om nog eens een topje, short en bikini te mogen aandoen! Eten met bestek! Zittend aan tafel! Een toilet en een douche! Water uit een kraan! Een pintje drinken! Genieten van de heel kleine dingen des levens, zeg maar... Een speciaal gevoel. Onvoorstelbaar wat we thuis allemaal zo vanzelfsprekend vinden. Je ziet rondom het eilandwel veel armoede, doordatFilippijnen er paalwoningen in zee en op het strand bouwen, in de hoop wat mee te kunnen profiteren van de rijke toeristen. De lodges en resorts gunnen hen dat en verkopen bewust geen sigaretten, snoepjesof drankjes, zodat de arme bevolking winkeltjes kan openhouden.Het bezorgde me toch een dubbel gevoel. Enjullie horenme zeker weeral komen... De kleurrijke onderwaterwereld is er echt adembenemend mooi! Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid vissen, de kleuren,de rare vormen, het perfect heldere water,... en heb me dan ook letterlijk uren snorkelend geamuseerd. Ik ga zeker nog eens terug naar Sipadan, na mijn vrijwilligerswerk, om te duiken. Heel tof ook om te merken wat enkele dagen ontspanning bijdragen aan de groepssfeer, want we hebbennon-stopliggen lachen op het strand om de stomste dingen! Toch kan ik het me niet laten om op zulke momenten te denken: 'Was Jona hier nu maar bij mij...'. Zo was er het grappige raadspelletje. Je schrijft een woord op een briefje, plakt dat op het voorhoofd van de persoon voor jou en deze moet door ja-neen-vragen te weten komen wie of wat hij is. Lachen! Of we maakten de afspraak om het komende uur elkaar aan te spreken met een andere naam of een bepaald geluid. Voor wie zich vergiste werd een leuke straf bedacht. Ik zit duidelijk in een groep met jonge mensen, maar ik pas me moeiteloos aan!

De voorbije weken waren heelbijzonder. Boeiende mensen en een vreemde cultuurleren kennen, elke dag met dezelfde groep samenleven, leuke en moeilijke momenten samen delen, samen lachen om onnozele dingen en genieten van mooie natuurmomenten, het denken aan thuis een juiste plaats in mijn hart geven en uitkijken naar juni om te mogen terugkeren naar mijn luxeleven met mijn sjoeke. Ik leer mezelf nog beter kennen en heb nu al een karrenvracht verhalen om nooit meer te vergeten. Drie weken geledenbegon ik aan dit vrijwilligerswerk ineen groep van twaalf vrijwilligers (tussen 16 en 48 jaar oud, uit Engeland, Duitsland, Nederland, Australie en Nieuw-Zeeland) en de vierde week gaat morgen van start met vier die overblijven: Tom, Max, Anna en ikzelf. Afscheid nemen hoort er wekelijks bij en kan best moeilijk zijn. Er wordt altijd een traantje weggepinkt als er weer iemand wuivend in het busje naar Sandakan Airport vertrekt. De meesten trekken verder naar andere bestemmingen en kozen voor dit vrijwilligerswerk, net zoals ik, als onderdeel van hun avontuur.

Zo moet ik vandaag weer afscheid nemen van internet. Hopelijk hoef ik nu niet zo lang te wachten om meer Borneonieuws te brengen, want het is me al wat geweest.Gelukkig is er wel een prima gsm-verbinding in Batu Puteh, zodat ik altijd kan communiceren met het thuisfront. Morgenheb ik hopelijk tijd omnog wat foto's te uploaden. Ik ga ook wat kleine cadeautjes kopen voor de kinderen van mijn Homestay en heb besloten er enkele muzikale pakjes van te maken.Mijn VKSJ-verleden neem ik mee tot in Borneo!Die gaan zo blij zijn. De kinderen springen al een gat in de lucht als ze een knikker zien.

Verder zou ik jullie heel graag mooie verhalen vertellen over het traditionele huwelijksfeest dat we mochten bijwonen (in traditionele pyam... euh kledij), overvolle busjes met twee vreemde kindjes op mijn schoot, een kip tussen mijn benen en een weg vol putten en bulten,... Verhalen over hoe graag de lokale mensen op de foto staan met ons, de orang putih of'witte mensen', en hoe trots Albert, Russliof Black zijn wanneer ze samen met ons, als vrienden,in een ander dorpje rondlopen en mensen hen bewonderend aankijken. Spannende verhalen over vluchten voor een groep agressieve everzwijnen tijdens het werk in de jungleofkeigrappige verhalen over de gevolgen van verschillen in gevoel voor humor en de manier van leven en denken. Teveel verhalen om te kunnen neertikken tijdens een internetbezoekje, maar voor mij prachtige herinneringen die ik nog lang zal kunnen navertellen aan ieder van jullie, eenmaal terug in ons belgenlandje.

Veel lieve, warme groetjes aan iedereen! Bedankt om de verhalen te volgen en te printen! Gelukkige verjaardag, Lena! Beacoup de gout!Drumt ze bij de Gino! En vooral lang leve mijn nootje!

Renilde vs Internet 0 - 2

Een leuke, verrassende wending! Vandaag wordt er feest gevierd in het dorpje 'Paris' en onze groep werd uitgenodigd op het grote volksfeest. Tussen alle liederen en gebeden door hebben we hier een soort internetcafeetje ontdekt... Woehoe! Zal ik verder gaan met het jungleverhaal?

De moslimgemeenschap laat naakt baden niet toe, dus was het daar een heel gepuzzel en geklungel met sarongs, handdoeken, potjes bruin water en een waggelend bootje in de rivier om jezelf min of meer proper te krijgen. Lachen! Nadeel waren de vele bloedzuigers en zogenaamde'fire ants'. Grote mieren die serieus pijnlijke steken geven, maargelukkig verdwijnt het brandend gevoel na ongeveertwee minuten. Zelfs Albert, onzegidsdie je nergens mee kan afschrikken,zag je af en toe een gek sprongetje maken. De bloedzuigers zijn we intussen wel gewend, maar 't blijven vieze beestjes. Oh ja, we hebben ook een tarantula gezien in een van de grotten.

Elke week veranderen we van Homestay, zodat je de kans krijgt om kennis te maken met verschillende families. Elke gastvrouw heeft zo haar eigen specialiteit in de keuken, wat natuurlijk welkom is. Mijn Homestay van deze week , Ramans house, is een echt zottenkot, zoals wij dat zo mooi verwoorden. Er leven daar vier generaties onder een dak! Er is de overgrootmoeder, die haar man verloor enkele jaren geleden. Zewoont samen methaar kinderen,hun partners, de kleinkinderen en achterkleinkinderen. Geloof me, dat zijn veeeeel kinderen! Het huis bestaat uit verschillende paalwoningen aan elkaar gekoppeld.Elk gezinnetje heeft een eigenkamer waarinde ouders, kinderen en kleinkinderen samen slapen op enkele matrassenop de grond. Totaal geen privacy, het is een speciale manier van leven waaraan ik nooit zou kunnen wennen. In de badkamer / wasruimte / afwasplaats zitten er altijd minstens twee vrouwen zingend af te wassen of was op te plooien. De kinderen worden in groepjes gewassen onder een tuinslang, mooi om te zien! Mannen eten eerst, daarna mogen de vrouwen op het eettapijt plaatsnemen, samen met de kinderen. Een gezonde boer na de maaltijd wordtduidelijk geapprecieerd door de kok van de dag.

... En toen viel de elektriciteit weer uit... Zo frustrerend! We hebben enkele fried bananas gekocht om de tijd te doden, wachten op een lift naar Batu Puteh...

Hangmaffen

Lang geleden! Hoe is het daar met jullie? Ik heb eindelijkeen internetcafeetje gevonden en een lift ernaartoe! De dagen vliegen hier zo snel voorbij.Ongelooflijk dat ik al meer dan drie weken weg ben. Genieten is dus de boodschap... En genieten doe ik!

Vorige week begon heel avontuurlijk met drie nachten in het hartje van de jungle. Overnachten in een hangmat was een toffe ervaring! Dat zijn wel serieuze hangmatten die ik nog nooit gezien had: een stevige onderkant, volledig omgeven door een muskietennet met zelfs een dakje erboven! 't Was even wennen om mijn draai te vinden, maar uiteindelijk lig je wel in een min of meer comfortabele slaaphouding, opgerold in een bolletje.Tijdens de pikdonkere nacht liggen luisteren naar de geluiden van de jungle... Een mooier slaapliedje kan ik me niet inbeelden! Het werk viel best wel mee: de eerste dag trail cutting (met onze parang op een rijtje een pad kappen door de bossen) en de dag erna painting(langs dezelfde weg de bomen markeren met gele verf). De rest van de tijd konden we relaxen, river cruise, vissen, nightwalk,... We hebben ookde grotten van Batu Puteh bezocht en een steile berg beklommen van waarop we een prachtig uitzicht hadden. De hele wereld leek er enkel nog uit jungle te bestaan.

Vrijwilligerswerk

Selemat pagi aan iedereen! Mijneerste week vrijwilligerswerk zit erop,de verwachte cultuurshocks waren snel verwerkt en ikgrijp alniet meer automatisch naar mijn fototoestel als er nog maar eens een apenfamilie ons pad kruist. Wat een boeiende week!

Het leven in Mengaris, het dorpje in de jungle waar we logeren in gastgezinnen, is heel back to basics. Ik vind het boeiend, leerrijk en avontuurlijk om me te laten onderdompelen in hun cultuur en manier van leven. Er zijn douches noch toiletten zoals wij ze gewend zijn. Eten doe ik sinds een week met mijn rechterhand, zittend op een tapijtje op de grond. Best wel een uitdaging als je alle dagen rijst voorgeschoteld krijgt. Als vrouw moet ik ervoor zorgen dat mijn schouders en knieen altijd bedekt blijven, dus mijn bikini blijft voorlopig in de rugzak. Elke avond na het werk komenwe samen met de dorpelingen om volleybal of tafeltennis te spelen, de kinderen lopen alle huizen binnen en buiten,... Het leven is anders, eenvoudiger. Ik help mijn gastvrouw Rose elke dag koken, zittend op de grond, metaf en toe een kakkerlak of rat die voorbij trippelt. We communiceren voornamelijk met de woorden 'OK' ofwel 'NO' en meestal moet er ook wat gebarentaal aan te pas komen met wat eigen moedertaalgebrabbbel ertussen. 's Nachts koelt het nauwelijks af, dus samen met een muskietennet mag een ventilator tijdens de zwoele nachten zeker niet ontbreken.

Het werk voor de vrijwilligers is heel zwaar. Het kost ons letterlijk bloed, liters zweet en hier en daar een traantje om het werk in de hete jungle vol te houden. Deze week deden we vooral aan forest restoration: letterlijk 'restaureren' van secundaire oerwouden door clearing en treeplanting. Dit zijn bossen waar de oudste, grootste en daardoor duurste bomen reeds gekapt zijn of bossen die beschadigd zijn door bosbrand. Daardoor zijn er, verspreid in de jungle,enorme lappen grond die nood hebben aan een grondige opknapbeurt.Alleen al ter plekke geraken is een heel avontuur!De dag begint altijd met een heerlijke boottocht en dan volgt een lange trektocht door de jungleom onze bestemming te bereiken.Kortom, je bent al moe en bezweet lang voor het werk nog moet beginnen. Eerst kappen we het gras, de climbing bamboe, droge takken en bladeren weg met onze parangs. Daarna worden boompjes geplant enmaandelijks opgevolgd. De temperatuur maakt dit werk heel erg lastig. Je drinkt gemakkelijk 2 liter water per dag, zonder een keerte moeten plassen. Het zweet loopt van je gezicht, in je ogen en je mond, best wel afzien. Ik had de eerste dag al meteen een joekel van een blaar van de parang en ondertussen is die al een paar keer gesprongen en opnieuw verschenen. Ik ben er best wel trots op! Volgende week wordt het nog avontuurlijker:we gaan drie nachten midden in de jungle overnachten, in een hangmat, omdat we zo ver van het dorpje verwijderd zullen zijn dat het zinloos is om dagelijks terug te keren. Spannend!

Het leukste is natuurlijk de prachtige natuur en de vele dieren die we dagelijks zien. Stijn en Lena zouden het hier geweldig grappig vinden tussen al die apen! De makaakapen trekken altijd in grote groepen voorbij en gedragen zich zo menselijk, echt fascinerend om te zien. Ze komen naar de oevers van de Kinabatangan, de rivier die we dagelijks bevaren, om gras te eten en af te koelen. De kleintjes zijn zoooo schattig! Ze maken gekke sprongen, rollen over elkaar en vinden het leuk om de grotere apen lastig te vallen.

Elke avond komen ook de proboscis monkeys naar de oevers, de fameuze langneusapen, om te eten en daar de nacht door te brengen. Natuurlijke airco, zeg maar. Geloof me, die apenhebben hun naam niet gestolen! Ze zijn groot, hebben een prachtige, lange staart en de mannetjes hebben een dikke buik en zo mogelijk een nog langere neus! De kleintjes klampen zich vast aan de buik van hun mama en zo vliegen ze zorgeloos mee van boom naar boom.De langneusapenkijken nieuwsgierig vanuit hun veilige boomtop naar ons bootje en lanceren zich dan om hun persoonlijk record boomspringen te breken. Wil ik ook kunnen!

Deze week zagen we ook enkele gibbons. Prachtige apen met lange armen! Ze zijn moeilijk te spotten omdat ze zich supersnel voortbewegen en in kleine groep leven, maximaal drie of vier apen bij elkaar. En inderdaad, de snelheid waarmee die door de bomen slingerden, amai amai! Dat was dus wel een spannend moment! Voor de vrijwilligers is het verboden om te baden in de Kinabatangan, zoals de dorpelingen doen, en we zagen enkele dagen geleden de levende reden: krokodillen! Eigenlijk vind ikdie er vooral heel lui, tam, moe, apathisch en dromerig uitzien... Maar ik ga deze persoonlijke theorie nu niet meteen testen. Veel mooie vogels, felle kleuren, vlinders in overvloed, zwijnen, kevers, bloedzuigers, eekhoorns, kleurrijke rupsen,... Ik kan zo enorm genieten van de schoonheid van de natuur...

Mijn doel is dus zeker bereikt metdit avontuur: het ging me om de ultieme combinatie van het leren kennen van een boeiende cultuur, me laten inspireren door prachtige natuur en echt iets betekenen voor beiden door me in te zetten voor dit project.

Iedereen bedankt voor de toffe mails en reacties! Internet is hierzo traag dat ik geen tijd heb om alles te beantwoorden, maar ik heb heel veel aan jullie! In het dorpje is geen internet, dus ga ik proberen om tijdens mijn vrije tijd naar het internetcafe in Sandaken te komen. Foto's uploaden verloopt zenuwslopend traag, vandaar de zeer beperkte fotoseries. Deze weekwilik jullie graag enkelesfeerbeelden tonen van het dorpje Mengaris waar ik verblijf. Volgende weekfoto's van het vrijwilligerswerk!Batu Puteh is overigens onvindbaar voor Google Maps.

Tot volgende week voor meer spanning en avontuur! Jumpa lagi nanti!

Turtle Island

Negen prachtige eilandjes vormen samende Turtle Islands waarvan er drie behoren tot Maleisie en de rest tot de Filippijnen. De eilanden zijn beroemd omdat Green Turtles er elke avond hun eieren komen leggen. Deze machtige dierenbestaan al 200 miljoen jaar en leefden samen met de dinosaurussen. Een bootje waarvan de motor af en toe stilviel dropte ons rond de middag op een wondermooi strandje, waar we in de namiddag konden snorkelen. Prachtige kleuren! Grote en kleine vissen, scholen, koralen, groen, blauw, geel, zwart, fluorescerende kleuren,... met veel zon erop... Magisch onderwaterwereldje. Ik bleef veel te lang genietend ronddobberen en kwam zelf als een kreeft terug uit de zee.

's Avonds was het grote moment aangebroken... Spannend...Eerst lang wachten... en nog wat wachten... Spannend?... Tot een ranger de langverwachte woorden 'Turtle Tiiiiiiiime!!!' roept. Dan is het ineenssnel snel snel naarhet strand om de reusachtige moederkloek haar eieren te zien leggen. De schildpad is in een trance terwijl ze haar eieren legt: ze hoort en ziet niets rondom zich.Persoonlijk vond ik het een beetje zielig om met een groepje toeristen te staan kijken naar dit mooie, intieme natuurmoment.

De eitjes worden onmiddellijk uit de put gehaaldzodat zein veiligheid kunnen uitkomen. Het zijn er 80 - 100 per keer en er komen zo'n 5 - 8 schildpadden aan land per nacht, maar slechts 1 procent zal het uiteindelijk overleven en opgroeien tot een volwassen Green turtle. De avond wordt afgesloten met het vrijlaten van pasgeboren schildpadjes. Dat is echt on-ge-loof-lijk schattig en grappig hoe die kleine pagadders klungelend, sukkelend, rollend over het strand uiteindelijk door een golf worden meegevoerd, de zee in.

Mijn pick-up is hier om naar Batu Puteh te gaan. Straks mijn kennismaking met het dorpje en zijn bewoners. Tot de volgende keer!