De hitte hier in Tawau is vandaag nauwelijks te verdragen, dus mijn internetexcuus komt goed van pas om dankzij de airco onder kooktemperatuur te blijven. Mijn voorbije week in Danum Valley was een groot avontuur! Ongerepte jungle zoals ik me die als kind al in mijn dromen en fantasieen graag voorstelde. In DVCA vind je niet veel toeristen. Die verblijven in de dure lodges in een ander deel van Danum Valley. Het DVCA complex dient als logement voor onderzoekers en werknemers. Er zijn verschillende laboratoria en huizen voor de rangers en hun familie. En dan heb je enkele honderden meters verderop de camping site. Ik ontmoette er enkel een Australier die al 15 jaar in DVCA werkt als fotograaf voor National Geographic. Hij vroeg me hoe ik was binnengeraakt? Ik werkte als vrijwilliger aan de Kinabatangan? Ik wist niet dat je eigenlijk een vergunning (en goeie reden) nodig hebt om er te mogen verblijven. Terima kasih, Rosli! Ik kan nooit woorden vinden die goed genoeg zijn om dit wonderlijke plekje te beschrijven en ik weet niet waar eerst te beginnen!

Zal ik jullie van elke dag mijn opmerkelijkste ervaring vertellen? Dat lijkt me het leukste!

WoensDAG 1

Het droevige afscheid van Batu Puteh was snel vergeten dankzij andere prioriteiten: de voelbare stijging van mijn adrenalinepeil terwijl we de lange weg van Lahad Datu naar Danum Valley Conservation Area (DVCA) aflegden. Het voelde als een drie uur durende Jeep safari, inclusief bijhorende bulten en blauwe plekken van het non-stop hotsen en botsen. Onderweg zag ik al meteen een orang oetan in de bomen hangen! Een aangenaam voorsmaakje van het avontuur dat me te wachten stond. Bij aankomst op de camping site was het al pikdonker. Helemaal alleen tussen de mysterieuze junglegeluiden installeerde ik mijn muskietennet en slaapzak. Het was wachten tot de volgende ochtend om kennis te maken met mijn huisje voor de komende week. Ik voelde me intens gelukkig en perfect waar ik moest zijn, ook al mag dat onnozel klinken.

DonderDAG 2

De hangmatten van de camping deden me eerder denken aan een soort legerbedjes op een rij. Er was een groot dak boven de slaapplaats, entoiletten, heel comfortabel als je net logeerde in een jungledorpje.Mijn eigenplekje middenin Danum Valley.Ik voelde me er thuis vanaf dag een. Vooral omdat ik meteen een welkomstbezoek kreeg van twee gibbons! Hun kreten hoorde ik al van ver komen, boom per boom, steeds luider en dichter, tot ik bladeren zag bewegen en takken hoorde kraken. Toen ze enkele snelle en indrukwekkende slingerbewegingen na elkaar maakten, bengelden ze ineens vlak boven mijn hoofd in de bomen! Door mijn verrekijker zag ik de ernstige en nieuwsgierige blik in hun ogen. Wat doe jij hier in ons bos? Waarom kom je niet met ons spelen? Over die tweede vraag heb ik wel nog steeds mijn twijfels, maar ik beeld het me graag in. Die grappige gibbons lijken echt te genieten van het zwieren door de bomen. Volgens mij proberen ze elkaar te overtreffen met hun ingewikkelde kunsten en houden ze regelmatig een wedstrijdje verspringen. Ik zag een van hen enkele passen op zijn benen nemen. Zo menselijk!

VrijDAG 3

In de bomen rond de huizen van de rangers zag je elke dag dezelfde vrouwtjes orang oetan eten en haar nest maken. Ze was ziek en had een grote tumor vlak onder haar hoofd. Ze kwam van Sepilok en was duidelijk de aanwezigheid vanmensen gewend. Beetje triestig en onnatuurlijk, maar wel spannend om zo een grote mensaap van zo dichtbij te kunnen bekijken. Zittend op een dikke tak trok ze een voor een de grote, gele bloemen naar zich toe, peuzelde die langzaam op en liet dan het takje voorzichtig terugkeren naar zijn oorspronkelijke plaats. Zachtjes. Nooit bruuske bewegingen. Ze leek me moe en ik voelde medelijden als haar trieste ogen recht in de mijne keken. In totaal heb ik acht verschillende orang oetans in het wild gezien, maar de andere apen waren gelukkig verlegen en haastten zich snel weg als ze me opmerkten.

In het domein zijn verschillende wandelroutes die je alleen mag volgen: orcid trail, nature trail, raleigh trail,... Natuurlijk heb ik elk mogelijk wandelpaadje meermaals bezocht, maar heb nooit risico's genomen. Ik hoorde waarschuwende verhalen over een ranger die onlangs verloren was gelopen en twee nachten in de jungle moest overnachten. Bij zijn terugkomst was hij niet zichzelf en zei hij geen woord. Of de ranger die een andere ging zoeken en daarbij zelf de weg verloor. Ze bleven samen enkele dagen spoorloos. Om zulke griezeltoestanden te vermijden introduceerde men een eenvoudige oplossing: waar de wandelroutes starten hangt een groot bord waarop je je naam moet noteren, het pad dat je van plan bent te volgen en het uur dat je verwacht terug te zijn. Na je terugkomst verwijder je je naam en op het einde van de dag wordt het bord gecontroleerd.

ZaterDAG 4

Langs de prachtige nature trail bevindt zich het Observation platform. Je kan een kaarsrechte, machtig hoge boom beklimmen met een ladder. Aan de stam zijn twee platforms op verschillend niveau bevestigd van waarop je wildlife kan bestuderen. Ik vond het zo beangstigend om de ladder te beklimmen dat mijn handen telkens verkrampt waren als ik de top bereikte. En ik heb nog steeds twee blauwe plekken op mijn scheenbenen door mezelf te hard en te dicht tegen de ladder te drukken! Maar de zware beproeving werd altijd beloond met een betoverend mooi uitzicht over het uitgestrekte oerwoud. Elke ochtend werd ik wakker rond 5u30 (zot, ik weet het) en om 6u bevond ik me meestal reeds op het hoogste platform (nog zotter, ik weeeet het). Prachtig. De natuur op zijn best. Eerst is er stilte. Er hangt nog een dik, wit tapijt tussen de slapende bomen. En dan zie je de eerste, glinsterende zonnestralen voorzichtig door de bomen tevoorschijn komen. Het woud wordt langzaam wakker in het ritme van de zon. De vogels beginnen de dag met een opgewekt lied. Overal om je heen komen de junglegeluiden op gang. Verschillende groepen gibbons hoor je met elkaar de territoriumregels van de dag bespreken. Een sprookjessfeer. Beetje magie. De witte mist trekt weg en dan ineens... is het klaar! Dan wordt het veel te heet in de top van die boom en wil je snel naar beneden. Klaar voor een nieuwe jungledag!

Maar wat ik eigenlijk wilde vertellen over zaterdagochtend - ik dwaal gemakkelijk af als ik over de jungle praat - is dat ik tijdens deze zonsopgang twee orang oetans zag wakker worden en hun nest verlaten. Ik voelde me echt Jane in the Jungle daar op dat hoogste platform! Op ooghoogte zag ik die prachtige dieren echt bewegen, eten, rondkijken, nadenken, hun dag starten,... zonder dat ze me opmerkten! Dat is zo een spannend gevoel. Daar heb ik mijn bibberende handen en blauwe scheenbeentjes graag voor over.

ZonDAG 5

De geweldige Red leaf monkeys mag ik zeker niet vergeten. Ik heb drie keer een grote groep gezien. Veel meer dan aan de Kinabatangan. Knaloranje met een zwart gezicht, je kan ze niet missen! Je ziet gemakkelijk het grappige verschil tussen de oudere, rustige apen en de ravottende, kleinespeelvogels die elkaar eindeloos in rondjes achterna racen. Die zijn snel, zeg! De ouders hebben soms even genoeg van het zenuwachtige gehuppel van hun kroost en beslissen dan in een andere boom rustig verder te eten. Waarschijnlijk met een ouderlijke zucht. Verveel ik jullie niet met mijn apenverhalen? Ik krijg er gewoon niet genoeg van! Ik stond vaak zo lang naar boven te turen dat ik mijn hoofd met mijn linkerhand moest ondersteunen. Mijn andere hand is intussen vergroeid met mijn verrekijker.

Maar zondag staat in mijn geheugen gegrift door de griezelige gebeurtenis van de nacht. Hou je vast! Ik werd midden in de nacht wakker door gestommel op tafel. Pikdonker. Ik zag letterlijk geen hand voor mijn ogen, maar hoorde wel heel goed dat mijn waston werd opgetild, de pot van onder de waston werd genomen en dan voorzichtig werd teruggeplaatst. Wat? Hoe kan...? Welk dier is zo sterk? En zo slim? Ik was zo nieuwsgierig! De nacht voorheen was er een dier mijn mango komen stelen, maar dat gebeurde in alle stilte. Met een bonkend hart in mijn keel ging ik op verkenning rond de camping. Ik zag in de schijn van mijn zaklamp een marter wegvluchten. Neen. Ik hoorde een everzwijn knorren achter mij in de bossen. Neen. Vuurvliegjes en vleermuizen. Neeneen. Ken je dat gevoel dat je hebt tijdens een spannende scene in een griezelfilm? Je weet dat je zal spijt krijgen van de dingen die je zal zien en toch dwingt je nieuwsgierigheid je je verder te kijken... Zo voelde ik me. Jammer genoeg kon ik de dader niet ontmaskeren - ik wil nog steeds graag geloven dat het een orang oetan was - maar ik kon wel kennismaken met een ander junglevriendje, net toen ik besloot terug in mijn slaapzak te kruipen. Ik zag een spin. Maar dit was geen gewone spin. Het was een grote spin. Een gruwelijke monsterspin! Mensen hebben het gevoel dat ze een grote spin zien als de spin lange poten of veel haarheeft. Deze spin had gewone poten en een beetje haar, maar een groot en dik lijf. Echt. Ik had nog nooit zo een grote spin gezien, zelfs niet in de dierentuin achter een veilig, dik glas. En die zat daar zomaar boven mij! Ik stond verbijsterd te kijken naar de bijtgrage kaken, die ik vanop de (naar mijn gevoel) veilige drie meter afstand zomaar kon zien open- en dichtgaan! Ik stond echt aan de grond genageld en wist niet wat ik moest doen. Het enige wat ik kon doen was terug gaan slapen. Met mijn zaklamp in mijn ene hand, een half oog open en een ei in mijn broek!

MaanDAG 6

Wonderwel kon ik prima verder slapen, maar besloot maandag toch maar een ranger op te zoeken om te vragen of ik me zorgen hoefde te maken en wat ik eventueel moest doen als ik de spin nog eens opmerkte. Ik toonde mijn foto en wachtte vol spanning zijn reactie af. Dat ging ongeveer als volgt: Oh, you see this spider? Do you sleep in camping site? Alone? And you see this spider in camping site? And you sleep there? Alone? In camping site? And you see this spider there? Yes! Yes! Yes, yes en nogmaals yes! Ooooh, no good, no good, very dangerous, very poison. It is Laba laba spider. I come check on you tonight.

Lap zeg. Laba laba spider. Ik weet nog steeds niet om welke spin het gaat, maar ik kan jullie verzekeren dat ik er niet gerust in was. Ik heb ook maandag prachtige wandelroutes ontdekt en veel mooie dieren gezien, maar ik kon die fameuze Laba laba spider niet uit mijn gedachten krijgen. 's Avonds besloot ik om mijn rugzak alvast te maken. Die ranger zou me wel een andere slaapplaats kunnen aanbieden. Ik was heus niet kieskeurig. Rond acht uur arriveerde hij. Samen met twee andere rangers! Alle drie voorzien van de nodige prima zoeklampen en hun fototoestel in de aanslag. De zoektocht kon beginnen. Het duurde niet lang of er was al een eerste spin gevonden. Is this spider you see yesterday? Ja, dat was inderdaad dezelfde spin, maar de spin die ik gisteren zag was veel dikker en groter. Ok. Toen werd er lange tijd enkel in het Malay gecommuniceerd en uiteindelijk werd me de conclusie gebriefd. Ik was gisteren very lucky dat ik de mother van de Laba laba spider had gezien! Ze comes maar heel af en toe uit the jungle om nest achter te laten en dan returns to the jungle! Ok. Hangt er natuurlijk vanaf wat je lucky noemt. Ze zochten naarstig verder en vonden nog drie andere baby Laba laba spiders, die telkens uitvoerig werden gefotografeerd en besproken. Ik moest me geen worries maken, echt no problem om hier tonight te slapen, mother al lang disappeared in de jungle en baby Laba laba is gewoon to hospital. Ze gaven me nog de tip om extra mosquito repellent rond mijn slaapzak en muskiettennet te spuiten. Daar stond ik dan. Ikheb dus drie nachten alleen op die camping geslapen boven een nest van die fameuze, gevaarlijke Laba laba spider. En ik heb prima geslapen. Wel ben ik bijna gestikt van de stank en walm van mijn overdreven rondgespoten mosquito repellent. Als ik mijn verhaal nu aan jullie vertel kan ik het nauwelijks zelf geloven, maar toch is mijn Laba laba avontuur nog maar twee dagen geleden.

DinsDAG 7

Ik besef dat de week niet genoeg dagen telt om slechts een verhaal per dag te vertellen. Danum Valley heeft me haar mooiste kantjes getoond: prachtige, sterke en hoge bomen, glinsterende riviertjes, kleurrijke bloemen, vogeltjes en vlinders, rare insecten met gekke vormen en kleuren, orang oetans en gibbons, red leaf monkeys en long tail makaakjes, avontuurlijke wandelpaadjes overdag en mysterieuze junglegeluiden tijdens de nacht,... Ze heeft me ook haar... euh... Laba laba kant getoond. Maar dat hoort erbij als je het avontuur opzoekt.

Ik heb zoveel speciale dieren gezien die je in Europa niet zomaar vindt: bidsprinkhanen, reuze wandelende takken, wilde fazanten en kippen, een hinkelend mouse-deer, knorrende everzwijnen, herten aan het grazen vlakbij de camping, eekhoorns, lantaarninsecten met hun lange neus, vuurvliegjes, prehistorische rhino hornbills, marters, kameleons, vliegende gekko, vlinders, bloemen en allerleiinsecten. Van orang oetan tot bloedzuiger. De natuur is niet te vatten. Zo inspirerend.Perfect. Het feit dat ik alles alleen beleef en enkel deel met mezelf maakt de belevenis extra intens. Ik heb dat graag en geniet volop. Hoewel ik toch elke dag bedenk hoe geweldig het moet zijn om deze weken samen met Jona te beleven. Dit was een onvergetelijk avontuur waaraan ik de rest van mijn leven ga kunnen terugdenken. En weet je wat? Onze prachtige belgische Ardennen moeten echt niet onderdoen! Ik ging er als kind altijd met mijn ouders enmijn zus op vakantie en we kennen de onderkant van ons kleine landje best wel goed.Het mooieheuvelende landschap, kronkelende rivieren, vermoeiende wandelpaden, stinkzwammen, sparren en dennen, herten, everzwijnenen eekhoorntjesbrood. En niet onbelangrijk:daar loop je's nachts geen Laba laba tegen het lijf! Jona en ik hebben er samen al veel mooie dorpjes en wandelroutes ontdekt.Ik kijk al uit naar onze junglevakantie in Belgie met ons Grace! In de tent! Tis camping!

Mijn plan is om morgen met de boot naar Indonesie te gaan, maar ik komeerst nog eens terug om wat Danum Valley foto's te uploaden. De foto van mijn harigejunglevriendin Laba laba mag je natuurlijk niet missen! Jumpa lagi nanti!