Deze site heeft dringend een update nodig! Tussen de lege zuurstofflessen door wil ik jullie toch laten weten dat ik hier fantastische wateravonturenbeleef.

Vorige week ben ik gaan raften in Beaufort, een dorpje dat je met de trein vanuit Kota Kinabalu kan bereiken. Daar start de afvaart van derivier Padastot in Tenom. De wilde stroming kreeg een graad IV. Als je weet dat de hoogste graad ter wereld graad VI is, kan je je wel inbeelden dat het raftingbootje (en alle inzittenden) tegen een stootje moeten kunnen. Ik vindhet zelfs straf dat toeristen dat zomaar mogen doen. Wat een wilde rivier! Ons bootje vloog langs alle kanten: recht naar omhoog, duikend naar beneden, rondtollend in kolken, zo scheef dat je het water vlak naast je hoofd zagom meteen erna naar de andere kant te worden geschud,... Geweldig plezant! Ik wist echt niet meer wat boven en onder was. En de gidsen maar schreeuwen 'Peddle forward! Peddle forward! Peddle fooooorwaaaard!' om boven het dreigende lawaai van het klotsende water uit te komen. Dat forwardpeddelen is niet gemakkelijk als je voortdurenduithet bootje wordt geslingerd.Ik hoorde regelmatig paniekerige angstkreetjes, maar er werd vooral veel gelachen en geschreeuwd van plezier! Telkens we een moeilijk stuk van de rivier hadden overleefd volgden we maar al te graag het commando 'Peddles up!' op: onze peddels triomfantelijk hoog in de lucht, bijgestaan door persoonlijke overwinningskreten als 'Yeah!', 'Yihaa!', 'Woohoo!' en nog vanalles dat die twee Chinezen achter me schreeuwden.

De uren dat ik onder water heb geademd zijn intussen niet meer te tellen. Ik heb een lokaal duikersclubje ontdekt dat wordtgerund door een multiculturelebende van fantastische mensen. Als je alleen reist ontmoet je zo ontzettend veel mensen. Mus, Tulasi, Absa, Alainen James nemen me elke dag mee met hun duikers van de dag aan onklopbare (lokale) prijsjes. Daar ben ik de voorbije twee weken natuurlijk volop van aan het genieten. Ze kennen de eilandjes rondom Kota Kinabalu als hun broekzak en vinden het plezant om hun kennis over de divesitesmet iemand te delen die zo geboeid blijft luisteren. Intussen heb ik mijn Advanced Padi behaald en gaan alle duikdeuren voor me open: night dive, deep dive, fundives,... Het is echt genieten! Prachtige onderwaterwereld... Ik krijg ermaarniet genoeg van. Elke duik is telkens weer een andere belevenis en tegelijk bevind ik medagelijks midden in de maleisische cultuur.Ze zijn bevriend met (of geboren en opgegroeid tussen) de lokale mensen die in de armewatervillages leven aan de rand van de eilandjes.Filippijnen die hopen op een job en beter leven in KK. Terwijl andere toeristen lunchen in de voor henvoorziene cafetaria nemen zij me mee naar deze dorpjes. De houten,kleine huizen worden gebouwd op palen in zee.Eris slechtsenkele urenper dag elektriciteiten de families leven samen op enkele vierkante meters. Long tail makaakaapjes trippelen er tussen de kippen, kattenen geiten.Ik word er hartelijk verwelkomd en samen met de hele bende eet ik noedelsuit een grote kom, midden op de grond. Mijn kennis Malay blijft very basic, maar ik kan me intussen al behoorlijk behelpen en slaag erin om gezellige babbeltjes te slaan en conversaties te volgen. De armoede is schrijnend, maar ik vind het boeiend dat ik op deze manier mag kennismaken met de watervillagesvan de hoofdstad.

Morgen heb ik mijn laatste twee duiken gepland. Daarna trek ik terug naar Sandakan, waar mijn avontuurtwaalf weken geleden begonnen is. Ik hoop jullie nog te schrijven voor ik terug thuis ben, want ik heb nog veel veel meer te vertellen, maar op dit moment te weinig tijd... Foto'svolgen zeker, maar het uploaden duurt hier zo lang dat ik er een halve dag duiken zou moeten voor laten.

Tot heel binnenkort en veel liefs vanuit Kota Kinabalu.