Selamat pagi iedereen! Blij weer even internet te kunnen checken. Deze week zijn we nog met drie vrijwilligers (Tom, Anna en ik). Vandaag hangen we wat rond in Lahad Datu, eenhavenstadje in het oosten van Sabah.We hebbenweer een tofavontuur achter de rug- momenteel zit ik hier nog altijd te wiebelen op mijn stoel. Wat eengrappig gevoel! Gisterennamiddag hebben we een boot gehuurd tot deze morgen, van een familie in een vissersdorpje op een uurrijdenhier vandaan. Samen met ons kwamen de vijf zonenmee om te vissen enin tegenstelling tot ons haalden zijeffectief de ene vis na de andereuitzee. Zelfs de kleinste pagadder van debende vulde moeiteloos zijn visemmertje, terwijl wij geen enkele vis hebben gevangen. Wat een afgang!Ze verkopenhun gevangen vis vandaag opdemarkt. We hebben een kleine twintig uur op de boot gespendeerd en ik heb non-stop gevist zonder te slapen, vandaar het niet te temmengolvende zeegevoel... Het was een bijzondere nacht! De sterrenhemel was adembenemend mooi, in de verste verte was er geen enkel ander lichtje zichtbaar, urenlang werd er geen woord gezegd, we lagen gewoonte luisteren naar het klotsen van de zachte golven tegen onze boot... Constant zachtjes trekken aan de vislijn in je hand en hopen op een antwoord van een dikke vis aan de andere kant van de lijn... Slaperig gevoel... Af en toe iemand die stilletjes een melodietje neuriet of een zacht gesnurk van iemand die het gevecht tegen de slaap heeft verloren...Spanning en hoop als je snokjes voelt vanuit de diepe zee...Zennnnn...En dan ineens iedereen wakker vandikke druppels! Regen!Oh neen! De boot begon directwild heen en weer te schommelen en het dakje was veel te klein om de hele (slapende) vissersbende droog te houden. Toffe momenten om nooit te vergeten!

Vandaag heb ik niet veel tijd. Onze lift naar Batu Puteh wacht nu op ons, dus ik sluit snel af en schrijf morgen verder vanuit Sandakan. Ik ga er samen met Tom en Anna heen om afscheid van hen te nemen. Tot morgen! Ik heb jullie veel te vertellen!