Ik moet toegeven dat ik jullie met een beetje tegenzindeze verhalenga vertellen. Vandaag is mijn laatste dag in KK. Morgenvroeg zeven uur op de bus naar Sandakan, 's avonds twee uur vliegen naar KL om af te sluiten met de dikste brok van twaalf uur vliegen naar Amsterdam. Dat wordt een vervelend lang parcours, maar als ikmijn eindbestemming ein-de-lijk zal bereikt hebben, zo stevig mogelijk in mijn lieve Jona zijn armen, zal dat ongetwijfeld meteen vergeten zijn.

De laatste twee duiken van gisteren waren de mooiste en meest spannende! Plezant om op die manier afscheid te nemen van de zee. Geen andere duikers in de boot, enkel de staff van Ewavescuba, die ik intussen best wel vrienden mag noemen. We zijn een rif gaan opzoeken ver weg van de eilanden. Voor Mus en Tulasi was het een research dive, foto's nemen, verkennen. Absa was mijn vertrouwde buddy. Jamesdook samen met Ambag, de boatman.De eerste duik gingen we meer dan 30 meter diep.We vonden een seagun op de bodem. De divecomputers dicteerden ons een safetystop van 12 minuten voor we weer het zonlicht mochten zien, maar omdat we intussenlanger dan een uur aan het duiken warenwas er niet genoeg zuurstof. Slechts in drie tanks vande zesrestte nog wat, dus hingen we dicht bij elkaar te bengelen, minutenlang, gebruik makend van de tanks van anderen. Spannend! De eerste keer dat ik het duiksignaal voor 'out of air' moest gebruiken! Ik dacht dat dat enkel in films gebeurde? De tweede duik mocht ikweer mijn tank volledig leegademen, gelukkig beter getimed, zodat ik maximaal kon genieten van mijn allerlaatste duik. De koralen waren reuzegroot, ik zwom naast een schildpad, midden in een grote school vissen, genietend van de schoonheid van de vreemde onderwaterwereld. De kleinste wezentjes zijn een uitdaging om te spotten en een plezier om te bestuderen.

De BBQ op het strand van Sapi was ook fantastisch. Verser kan vis niet zijn: rechtstreeks van zeenaar debananenbladeren boven het vuur.De combinatie van dat hongerige gevoel dat je krijgt van het duiken met de avontuurlijke expeditie-robinson-omgeving was voor mij weer een gevoel van thuiskomen. Toen ik aan land kwam voelde ik me al klaar voor de vuurproef, maar Abs was me voor envolop vissen aan het roosteren.Gezellig en lekker. Puur genieten. Warme vriendschap. Inside jokes. Seafood heeft me nog nooit zo hard gesmaakt als deze middag. Ik moet minstens anderhalve cuttlefish in mijn eentje hebben opgesmuld. Tijdens ons middagmaal begon het plots hevig te regenen en even later barstte er een onweer los. De zee leek wel een stoombad met haar constante 32 graden. Tot onder water kon je de lichtflitsen van de bliksem zien. Of was het Mus die een foto nam van zijn favoriete zeeslakje?

Genoeg gedoken. Natuurlijk heb ik ook de tijd genomen om het vasteland van KK te leren kennen. De stad bruist van het leven en telt vele kleurrijke marktjes vol vis, groenten, fruit en foodstalls. Mijn lievelingsplek is de Filippijnse markt, die vooral 's avonds tot leven komt. Een gezellige chaos van rijen eetkraampjes vol roepende mensen, geuren en kleuren. Er wordt volop kip en vis geroosterd en vaak zie je amper een meter ver door de dikke witte rook van de vuurtjes. Voor amper een halve euro kan je er al lekker eten. Grappig hoe het dineren in zijn werk gaat: aan het ene kraampje kies je je stuk kip of vis, aan een ander kraampje koop je je drank en nog wat verderop maak je je maaltijd compleet met noedels of rijst om daar dan je creatiete verorberen. Een pot nat. Je vindt er ook lange rijen tafeltjes waaraan mannen (en enkel mannen) naarstig zitten te stikken. Ze repareren schoenen en kleren.

Over stikkende mannen gesproken, in KK zie jeheel watladyboys. Ik snap het nog steeds niet, maar hier vindt iedereen het heel gewoon. Wat ik wel snap zijn de grappige verhalen over toeristen die zich vergissen, want ze zien er echt wel meer lady uit dan boy.Ze gedragen, kleden en maken zich op als meisjes, maar het zijn geen homo's. Ze vallen op hetero mannen. En nog straffer: hetero mannen vallen op hen. Ik vind het beetje raar.

Tanjung Aru is het strand van KK, een heel eind buiten de stad. Ideaal om een dagje te relaxen, maar lang ben ik er niet gebleven. Ik ontmoette er Djui, een vrouw die er een restaurant runt. Na een toffe babbel vroeg ze of ik geen zin had om haar gezelschap te houden die dag? Leuk! Ze nam me mee naar de vismarkten waar ze de inkopen deed voor die avond, stelde me voor aan vrienden, toonde me mooie plekjes in de staden zette me op het einde van de dag af aan mijn hostel. Ze heeft me nog enkele keren gebeld om af te spreken, maar ik had telkens andere plannen.

Televisie mis ik totaal niet. Zeker niet nu ik de uitslag van onze laatste verkiezingen weet. Ergernis. Maar een filmpje kijken is altijd pure ontspanning voor mij. Ik dus naar de cinema! Zelfs daar zijn cultuurverschillen mogelijk, want de zaal kijkt niet in stilte zoals dat bij ons gebeurt. Het publiek leefde zich bijzonder in in het verhaal.De film werd daardoor nog grappiger! Er werd luid gelachen, commentaar gegeven en soms zelfs rechtstaand geroepen naar het scherm! In Belgie zou je snel een blik naar je hoofd geslingerd krijgen.

Ik voel me leeggeschreven. Klaar voor een douche. Straks ga ik een laatste keer met de City bus naar Jesselton Point om nog eens samen te eten en afscheid te nemen van de duikersbende. Mijn rugzak is nog niet gemaakt, maar dat loopt wel vlotjes intussen. Net zoals ik een tijd geleden deze reislog begonwil ik graag nogzeggen hoe dankbaar en gelukkig ik elke dagben dat ik dit avontuur mocht beleven. Ik vind het nog steeds ongelooflijk knap dat Jona zoveel begrip voor mijn drang naar avontuur toont. Mijn sjoeke heeft op zijn eentje ons huis, ons Grace, onze katten en de hele kinderboerderij draaiende gehouden! Ik weet natuurlijk nog niet in welke staat ik hem zaterdag zal terugvinden. Onze relatietest hoorde erjammer genoeg bij, maar we zijn zonder twijfel geslaagd met grote onderscheiding! Op naar ons volgende avontuur... Samen.

Veel lieve groetjes vanuit Kota Kinabalu en een gelukkige verjaardag voor mijn mama.