renilde.reismee.nl

Thuis

Een laatste traantje wegpinkend viel ik meteen in slaap nadat het vliegtuig was opgestegen in Kuala Lumpur, om twaalf uur later wakker te worden in Amsterdam met een geweldig stralende glimlach! Een laatste keer waggelde ik metmijn rugzak door een luchthaven, pijltjes volgend, rondkijkend, het avontuur bijna volledig ten einde, naar de Arrivals waar Jona me opwachtte. Daar stond hij dan te blinken, in zijn lievelingspull waar ik zoveel van hou, een tandpastasmile tot achter onze oren. Ik heb me nog aan een laatste vlucht gewaagd, destination recht in zijn armen, en we konden eindelijk genieten van de stevigste knuffel ooit,die ons haast een bijna-dood-ervaring bezorgde. Terug thuiskomen was puur genieten! Ik kan met een gelukkig en voldaan gevoel mijn avontuur afsluiten en er nog jarenlang aan terugdenken en van nagenieten.

Dezelfde avond kon ik al meteen mijn terugkomst vieren met een glaasje champagne, want ons meme is tachtig geworden en er werd een verrassingsfeestje voor haar georganiseerd. Het deed me plezier dat Stijn en Lena (en hun lieve mama) even uitgelaten waren om tante Nil terug te zien als ik ontroerd was om hen terug te kunnen vastpakken.

De enige ontgoocheling die ik thuis kreeg te verwerken is dat ik mijn mooiste reeks foto's uit de jungle kwijt ben. Een zware dobber voor mij, want ik ben uren bezig geweest met het maken van filmpjes en enorm veel foto'svan mijn lievelingsplek op aarde: de jungle van Borneo. Al die ravottende aapjes, vreemdeinsecten, prehistorischevogels, spinnen, prachtige bloemen en vlinders, zelfsmijn junglevriendinLaba laba,... Ik heb geen bewijsmateriaal meer. Maar veel erger: geen herinneringen.

Vandaag vertrekken Jona, Grace en ik naar de Ardennen. Terug naar de natuur. We gaan er kamperen in Ouren. Uiteraard volgt een verslagje bij onze terugkomst in Haaltert! Bedankt iedereen ommijn reisverslag te volgen via deze website. Alleen reizen doe je nooit alleen, maar dankzij internet kreeg dat feit toch een extra dimensie. Tot binnenkort!

Out of air

Ik moet toegeven dat ik jullie met een beetje tegenzindeze verhalenga vertellen. Vandaag is mijn laatste dag in KK. Morgenvroeg zeven uur op de bus naar Sandakan, 's avonds twee uur vliegen naar KL om af te sluiten met de dikste brok van twaalf uur vliegen naar Amsterdam. Dat wordt een vervelend lang parcours, maar als ikmijn eindbestemming ein-de-lijk zal bereikt hebben, zo stevig mogelijk in mijn lieve Jona zijn armen, zal dat ongetwijfeld meteen vergeten zijn.

De laatste twee duiken van gisteren waren de mooiste en meest spannende! Plezant om op die manier afscheid te nemen van de zee. Geen andere duikers in de boot, enkel de staff van Ewavescuba, die ik intussen best wel vrienden mag noemen. We zijn een rif gaan opzoeken ver weg van de eilanden. Voor Mus en Tulasi was het een research dive, foto's nemen, verkennen. Absa was mijn vertrouwde buddy. Jamesdook samen met Ambag, de boatman.De eerste duik gingen we meer dan 30 meter diep.We vonden een seagun op de bodem. De divecomputers dicteerden ons een safetystop van 12 minuten voor we weer het zonlicht mochten zien, maar omdat we intussenlanger dan een uur aan het duiken warenwas er niet genoeg zuurstof. Slechts in drie tanks vande zesrestte nog wat, dus hingen we dicht bij elkaar te bengelen, minutenlang, gebruik makend van de tanks van anderen. Spannend! De eerste keer dat ik het duiksignaal voor 'out of air' moest gebruiken! Ik dacht dat dat enkel in films gebeurde? De tweede duik mocht ikweer mijn tank volledig leegademen, gelukkig beter getimed, zodat ik maximaal kon genieten van mijn allerlaatste duik. De koralen waren reuzegroot, ik zwom naast een schildpad, midden in een grote school vissen, genietend van de schoonheid van de vreemde onderwaterwereld. De kleinste wezentjes zijn een uitdaging om te spotten en een plezier om te bestuderen.

De BBQ op het strand van Sapi was ook fantastisch. Verser kan vis niet zijn: rechtstreeks van zeenaar debananenbladeren boven het vuur.De combinatie van dat hongerige gevoel dat je krijgt van het duiken met de avontuurlijke expeditie-robinson-omgeving was voor mij weer een gevoel van thuiskomen. Toen ik aan land kwam voelde ik me al klaar voor de vuurproef, maar Abs was me voor envolop vissen aan het roosteren.Gezellig en lekker. Puur genieten. Warme vriendschap. Inside jokes. Seafood heeft me nog nooit zo hard gesmaakt als deze middag. Ik moet minstens anderhalve cuttlefish in mijn eentje hebben opgesmuld. Tijdens ons middagmaal begon het plots hevig te regenen en even later barstte er een onweer los. De zee leek wel een stoombad met haar constante 32 graden. Tot onder water kon je de lichtflitsen van de bliksem zien. Of was het Mus die een foto nam van zijn favoriete zeeslakje?

Genoeg gedoken. Natuurlijk heb ik ook de tijd genomen om het vasteland van KK te leren kennen. De stad bruist van het leven en telt vele kleurrijke marktjes vol vis, groenten, fruit en foodstalls. Mijn lievelingsplek is de Filippijnse markt, die vooral 's avonds tot leven komt. Een gezellige chaos van rijen eetkraampjes vol roepende mensen, geuren en kleuren. Er wordt volop kip en vis geroosterd en vaak zie je amper een meter ver door de dikke witte rook van de vuurtjes. Voor amper een halve euro kan je er al lekker eten. Grappig hoe het dineren in zijn werk gaat: aan het ene kraampje kies je je stuk kip of vis, aan een ander kraampje koop je je drank en nog wat verderop maak je je maaltijd compleet met noedels of rijst om daar dan je creatiete verorberen. Een pot nat. Je vindt er ook lange rijen tafeltjes waaraan mannen (en enkel mannen) naarstig zitten te stikken. Ze repareren schoenen en kleren.

Over stikkende mannen gesproken, in KK zie jeheel watladyboys. Ik snap het nog steeds niet, maar hier vindt iedereen het heel gewoon. Wat ik wel snap zijn de grappige verhalen over toeristen die zich vergissen, want ze zien er echt wel meer lady uit dan boy.Ze gedragen, kleden en maken zich op als meisjes, maar het zijn geen homo's. Ze vallen op hetero mannen. En nog straffer: hetero mannen vallen op hen. Ik vind het beetje raar.

Tanjung Aru is het strand van KK, een heel eind buiten de stad. Ideaal om een dagje te relaxen, maar lang ben ik er niet gebleven. Ik ontmoette er Djui, een vrouw die er een restaurant runt. Na een toffe babbel vroeg ze of ik geen zin had om haar gezelschap te houden die dag? Leuk! Ze nam me mee naar de vismarkten waar ze de inkopen deed voor die avond, stelde me voor aan vrienden, toonde me mooie plekjes in de staden zette me op het einde van de dag af aan mijn hostel. Ze heeft me nog enkele keren gebeld om af te spreken, maar ik had telkens andere plannen.

Televisie mis ik totaal niet. Zeker niet nu ik de uitslag van onze laatste verkiezingen weet. Ergernis. Maar een filmpje kijken is altijd pure ontspanning voor mij. Ik dus naar de cinema! Zelfs daar zijn cultuurverschillen mogelijk, want de zaal kijkt niet in stilte zoals dat bij ons gebeurt. Het publiek leefde zich bijzonder in in het verhaal.De film werd daardoor nog grappiger! Er werd luid gelachen, commentaar gegeven en soms zelfs rechtstaand geroepen naar het scherm! In Belgie zou je snel een blik naar je hoofd geslingerd krijgen.

Ik voel me leeggeschreven. Klaar voor een douche. Straks ga ik een laatste keer met de City bus naar Jesselton Point om nog eens samen te eten en afscheid te nemen van de duikersbende. Mijn rugzak is nog niet gemaakt, maar dat loopt wel vlotjes intussen. Net zoals ik een tijd geleden deze reislog begonwil ik graag nogzeggen hoe dankbaar en gelukkig ik elke dagben dat ik dit avontuur mocht beleven. Ik vind het nog steeds ongelooflijk knap dat Jona zoveel begrip voor mijn drang naar avontuur toont. Mijn sjoeke heeft op zijn eentje ons huis, ons Grace, onze katten en de hele kinderboerderij draaiende gehouden! Ik weet natuurlijk nog niet in welke staat ik hem zaterdag zal terugvinden. Onze relatietest hoorde erjammer genoeg bij, maar we zijn zonder twijfel geslaagd met grote onderscheiding! Op naar ons volgende avontuur... Samen.

Veel lieve groetjes vanuit Kota Kinabalu en een gelukkige verjaardag voor mijn mama.

Wateravonturen

Deze site heeft dringend een update nodig! Tussen de lege zuurstofflessen door wil ik jullie toch laten weten dat ik hier fantastische wateravonturenbeleef.

Vorige week ben ik gaan raften in Beaufort, een dorpje dat je met de trein vanuit Kota Kinabalu kan bereiken. Daar start de afvaart van derivier Padastot in Tenom. De wilde stroming kreeg een graad IV. Als je weet dat de hoogste graad ter wereld graad VI is, kan je je wel inbeelden dat het raftingbootje (en alle inzittenden) tegen een stootje moeten kunnen. Ik vindhet zelfs straf dat toeristen dat zomaar mogen doen. Wat een wilde rivier! Ons bootje vloog langs alle kanten: recht naar omhoog, duikend naar beneden, rondtollend in kolken, zo scheef dat je het water vlak naast je hoofd zagom meteen erna naar de andere kant te worden geschud,... Geweldig plezant! Ik wist echt niet meer wat boven en onder was. En de gidsen maar schreeuwen 'Peddle forward! Peddle forward! Peddle fooooorwaaaard!' om boven het dreigende lawaai van het klotsende water uit te komen. Dat forwardpeddelen is niet gemakkelijk als je voortdurenduithet bootje wordt geslingerd.Ik hoorde regelmatig paniekerige angstkreetjes, maar er werd vooral veel gelachen en geschreeuwd van plezier! Telkens we een moeilijk stuk van de rivier hadden overleefd volgden we maar al te graag het commando 'Peddles up!' op: onze peddels triomfantelijk hoog in de lucht, bijgestaan door persoonlijke overwinningskreten als 'Yeah!', 'Yihaa!', 'Woohoo!' en nog vanalles dat die twee Chinezen achter me schreeuwden.

De uren dat ik onder water heb geademd zijn intussen niet meer te tellen. Ik heb een lokaal duikersclubje ontdekt dat wordtgerund door een multiculturelebende van fantastische mensen. Als je alleen reist ontmoet je zo ontzettend veel mensen. Mus, Tulasi, Absa, Alainen James nemen me elke dag mee met hun duikers van de dag aan onklopbare (lokale) prijsjes. Daar ben ik de voorbije twee weken natuurlijk volop van aan het genieten. Ze kennen de eilandjes rondom Kota Kinabalu als hun broekzak en vinden het plezant om hun kennis over de divesitesmet iemand te delen die zo geboeid blijft luisteren. Intussen heb ik mijn Advanced Padi behaald en gaan alle duikdeuren voor me open: night dive, deep dive, fundives,... Het is echt genieten! Prachtige onderwaterwereld... Ik krijg ermaarniet genoeg van. Elke duik is telkens weer een andere belevenis en tegelijk bevind ik medagelijks midden in de maleisische cultuur.Ze zijn bevriend met (of geboren en opgegroeid tussen) de lokale mensen die in de armewatervillages leven aan de rand van de eilandjes.Filippijnen die hopen op een job en beter leven in KK. Terwijl andere toeristen lunchen in de voor henvoorziene cafetaria nemen zij me mee naar deze dorpjes. De houten,kleine huizen worden gebouwd op palen in zee.Eris slechtsenkele urenper dag elektriciteiten de families leven samen op enkele vierkante meters. Long tail makaakaapjes trippelen er tussen de kippen, kattenen geiten.Ik word er hartelijk verwelkomd en samen met de hele bende eet ik noedelsuit een grote kom, midden op de grond. Mijn kennis Malay blijft very basic, maar ik kan me intussen al behoorlijk behelpen en slaag erin om gezellige babbeltjes te slaan en conversaties te volgen. De armoede is schrijnend, maar ik vind het boeiend dat ik op deze manier mag kennismaken met de watervillagesvan de hoofdstad.

Morgen heb ik mijn laatste twee duiken gepland. Daarna trek ik terug naar Sandakan, waar mijn avontuurtwaalf weken geleden begonnen is. Ik hoop jullie nog te schrijven voor ik terug thuis ben, want ik heb nog veel veel meer te vertellen, maar op dit moment te weinig tijd... Foto'svolgen zeker, maar het uploaden duurt hier zo lang dat ik er een halve dag duiken zou moeten voor laten.

Tot heel binnenkort en veel liefs vanuit Kota Kinabalu.

Van Tawau naar Kota Kinabalu

Omwille van budgettaire redenen werd de boottocht naar Indonesie vervangen door een tien uur durende nachtelijke busrit van Tawau naar Kota Kinabalu, de hoofdstad van Sabah. De stad wordt kortweg KK genoemd en is een schoolvoorbeeld van een Aziatische grootstad. Mierenstad. Druk druk druk. Vandaag liep ik rond in een shopping center dat acht verdiepingen telde endie symboliseerden perfect mijn gevoel dat ik snel krijg in overrompelende steden: iets teveel van het goeie. Wat een verschil met de eenvoudigehavenstad Tawau waar ik vandaan kom! Om te zwijgen over de dorpjes langs de Kinabatangan. Het was een hele klus om tussen de laptops, gsms,dvdsen respectievelijke accessoires een gewone supermarkt te vinden. Just some water and noodles, please. Luide muziek, flashy kleuren,reclame, opvallende kleren, schoenen en make-up, blikken op oneindig, geen tijd te verliezen.Mensen keken ook niet meer bewonderend naar me op, net nu ik het beroemdheidsgevoel onder de knie begon te krijgen. Niemand heeft een foto van me genomen! Als ik dat had geweten... Ik ontdekte vandaag de eerste maleisische MacDonalds en zag zelfs een vliegtuig tussen de wolken opstijgen. Terug in de moderne wereld.Terug in de wereld waarvan ik tien weken geleden wegvluchtte.Laat me maar snel plannen maken om vanuit mijn Backpackers logement een afscheidsbezoek te brengen aan mijn lievelingsplek, de jungle, en de betoverende onderwaterwereld.

Maar eerst onze fameuze Laba laba uploaden, want het internet in Tawau was niet zo denderend.

Laba Laba Land

De hitte hier in Tawau is vandaag nauwelijks te verdragen, dus mijn internetexcuus komt goed van pas om dankzij de airco onder kooktemperatuur te blijven. Mijn voorbije week in Danum Valley was een groot avontuur! Ongerepte jungle zoals ik me die als kind al in mijn dromen en fantasieen graag voorstelde. In DVCA vind je niet veel toeristen. Die verblijven in de dure lodges in een ander deel van Danum Valley. Het DVCA complex dient als logement voor onderzoekers en werknemers. Er zijn verschillende laboratoria en huizen voor de rangers en hun familie. En dan heb je enkele honderden meters verderop de camping site. Ik ontmoette er enkel een Australier die al 15 jaar in DVCA werkt als fotograaf voor National Geographic. Hij vroeg me hoe ik was binnengeraakt? Ik werkte als vrijwilliger aan de Kinabatangan? Ik wist niet dat je eigenlijk een vergunning (en goeie reden) nodig hebt om er te mogen verblijven. Terima kasih, Rosli! Ik kan nooit woorden vinden die goed genoeg zijn om dit wonderlijke plekje te beschrijven en ik weet niet waar eerst te beginnen!

Zal ik jullie van elke dag mijn opmerkelijkste ervaring vertellen? Dat lijkt me het leukste!

WoensDAG 1

Het droevige afscheid van Batu Puteh was snel vergeten dankzij andere prioriteiten: de voelbare stijging van mijn adrenalinepeil terwijl we de lange weg van Lahad Datu naar Danum Valley Conservation Area (DVCA) aflegden. Het voelde als een drie uur durende Jeep safari, inclusief bijhorende bulten en blauwe plekken van het non-stop hotsen en botsen. Onderweg zag ik al meteen een orang oetan in de bomen hangen! Een aangenaam voorsmaakje van het avontuur dat me te wachten stond. Bij aankomst op de camping site was het al pikdonker. Helemaal alleen tussen de mysterieuze junglegeluiden installeerde ik mijn muskietennet en slaapzak. Het was wachten tot de volgende ochtend om kennis te maken met mijn huisje voor de komende week. Ik voelde me intens gelukkig en perfect waar ik moest zijn, ook al mag dat onnozel klinken.

DonderDAG 2

De hangmatten van de camping deden me eerder denken aan een soort legerbedjes op een rij. Er was een groot dak boven de slaapplaats, entoiletten, heel comfortabel als je net logeerde in een jungledorpje.Mijn eigenplekje middenin Danum Valley.Ik voelde me er thuis vanaf dag een. Vooral omdat ik meteen een welkomstbezoek kreeg van twee gibbons! Hun kreten hoorde ik al van ver komen, boom per boom, steeds luider en dichter, tot ik bladeren zag bewegen en takken hoorde kraken. Toen ze enkele snelle en indrukwekkende slingerbewegingen na elkaar maakten, bengelden ze ineens vlak boven mijn hoofd in de bomen! Door mijn verrekijker zag ik de ernstige en nieuwsgierige blik in hun ogen. Wat doe jij hier in ons bos? Waarom kom je niet met ons spelen? Over die tweede vraag heb ik wel nog steeds mijn twijfels, maar ik beeld het me graag in. Die grappige gibbons lijken echt te genieten van het zwieren door de bomen. Volgens mij proberen ze elkaar te overtreffen met hun ingewikkelde kunsten en houden ze regelmatig een wedstrijdje verspringen. Ik zag een van hen enkele passen op zijn benen nemen. Zo menselijk!

VrijDAG 3

In de bomen rond de huizen van de rangers zag je elke dag dezelfde vrouwtjes orang oetan eten en haar nest maken. Ze was ziek en had een grote tumor vlak onder haar hoofd. Ze kwam van Sepilok en was duidelijk de aanwezigheid vanmensen gewend. Beetje triestig en onnatuurlijk, maar wel spannend om zo een grote mensaap van zo dichtbij te kunnen bekijken. Zittend op een dikke tak trok ze een voor een de grote, gele bloemen naar zich toe, peuzelde die langzaam op en liet dan het takje voorzichtig terugkeren naar zijn oorspronkelijke plaats. Zachtjes. Nooit bruuske bewegingen. Ze leek me moe en ik voelde medelijden als haar trieste ogen recht in de mijne keken. In totaal heb ik acht verschillende orang oetans in het wild gezien, maar de andere apen waren gelukkig verlegen en haastten zich snel weg als ze me opmerkten.

In het domein zijn verschillende wandelroutes die je alleen mag volgen: orcid trail, nature trail, raleigh trail,... Natuurlijk heb ik elk mogelijk wandelpaadje meermaals bezocht, maar heb nooit risico's genomen. Ik hoorde waarschuwende verhalen over een ranger die onlangs verloren was gelopen en twee nachten in de jungle moest overnachten. Bij zijn terugkomst was hij niet zichzelf en zei hij geen woord. Of de ranger die een andere ging zoeken en daarbij zelf de weg verloor. Ze bleven samen enkele dagen spoorloos. Om zulke griezeltoestanden te vermijden introduceerde men een eenvoudige oplossing: waar de wandelroutes starten hangt een groot bord waarop je je naam moet noteren, het pad dat je van plan bent te volgen en het uur dat je verwacht terug te zijn. Na je terugkomst verwijder je je naam en op het einde van de dag wordt het bord gecontroleerd.

ZaterDAG 4

Langs de prachtige nature trail bevindt zich het Observation platform. Je kan een kaarsrechte, machtig hoge boom beklimmen met een ladder. Aan de stam zijn twee platforms op verschillend niveau bevestigd van waarop je wildlife kan bestuderen. Ik vond het zo beangstigend om de ladder te beklimmen dat mijn handen telkens verkrampt waren als ik de top bereikte. En ik heb nog steeds twee blauwe plekken op mijn scheenbenen door mezelf te hard en te dicht tegen de ladder te drukken! Maar de zware beproeving werd altijd beloond met een betoverend mooi uitzicht over het uitgestrekte oerwoud. Elke ochtend werd ik wakker rond 5u30 (zot, ik weet het) en om 6u bevond ik me meestal reeds op het hoogste platform (nog zotter, ik weeeet het). Prachtig. De natuur op zijn best. Eerst is er stilte. Er hangt nog een dik, wit tapijt tussen de slapende bomen. En dan zie je de eerste, glinsterende zonnestralen voorzichtig door de bomen tevoorschijn komen. Het woud wordt langzaam wakker in het ritme van de zon. De vogels beginnen de dag met een opgewekt lied. Overal om je heen komen de junglegeluiden op gang. Verschillende groepen gibbons hoor je met elkaar de territoriumregels van de dag bespreken. Een sprookjessfeer. Beetje magie. De witte mist trekt weg en dan ineens... is het klaar! Dan wordt het veel te heet in de top van die boom en wil je snel naar beneden. Klaar voor een nieuwe jungledag!

Maar wat ik eigenlijk wilde vertellen over zaterdagochtend - ik dwaal gemakkelijk af als ik over de jungle praat - is dat ik tijdens deze zonsopgang twee orang oetans zag wakker worden en hun nest verlaten. Ik voelde me echt Jane in the Jungle daar op dat hoogste platform! Op ooghoogte zag ik die prachtige dieren echt bewegen, eten, rondkijken, nadenken, hun dag starten,... zonder dat ze me opmerkten! Dat is zo een spannend gevoel. Daar heb ik mijn bibberende handen en blauwe scheenbeentjes graag voor over.

ZonDAG 5

De geweldige Red leaf monkeys mag ik zeker niet vergeten. Ik heb drie keer een grote groep gezien. Veel meer dan aan de Kinabatangan. Knaloranje met een zwart gezicht, je kan ze niet missen! Je ziet gemakkelijk het grappige verschil tussen de oudere, rustige apen en de ravottende, kleinespeelvogels die elkaar eindeloos in rondjes achterna racen. Die zijn snel, zeg! De ouders hebben soms even genoeg van het zenuwachtige gehuppel van hun kroost en beslissen dan in een andere boom rustig verder te eten. Waarschijnlijk met een ouderlijke zucht. Verveel ik jullie niet met mijn apenverhalen? Ik krijg er gewoon niet genoeg van! Ik stond vaak zo lang naar boven te turen dat ik mijn hoofd met mijn linkerhand moest ondersteunen. Mijn andere hand is intussen vergroeid met mijn verrekijker.

Maar zondag staat in mijn geheugen gegrift door de griezelige gebeurtenis van de nacht. Hou je vast! Ik werd midden in de nacht wakker door gestommel op tafel. Pikdonker. Ik zag letterlijk geen hand voor mijn ogen, maar hoorde wel heel goed dat mijn waston werd opgetild, de pot van onder de waston werd genomen en dan voorzichtig werd teruggeplaatst. Wat? Hoe kan...? Welk dier is zo sterk? En zo slim? Ik was zo nieuwsgierig! De nacht voorheen was er een dier mijn mango komen stelen, maar dat gebeurde in alle stilte. Met een bonkend hart in mijn keel ging ik op verkenning rond de camping. Ik zag in de schijn van mijn zaklamp een marter wegvluchten. Neen. Ik hoorde een everzwijn knorren achter mij in de bossen. Neen. Vuurvliegjes en vleermuizen. Neeneen. Ken je dat gevoel dat je hebt tijdens een spannende scene in een griezelfilm? Je weet dat je zal spijt krijgen van de dingen die je zal zien en toch dwingt je nieuwsgierigheid je je verder te kijken... Zo voelde ik me. Jammer genoeg kon ik de dader niet ontmaskeren - ik wil nog steeds graag geloven dat het een orang oetan was - maar ik kon wel kennismaken met een ander junglevriendje, net toen ik besloot terug in mijn slaapzak te kruipen. Ik zag een spin. Maar dit was geen gewone spin. Het was een grote spin. Een gruwelijke monsterspin! Mensen hebben het gevoel dat ze een grote spin zien als de spin lange poten of veel haarheeft. Deze spin had gewone poten en een beetje haar, maar een groot en dik lijf. Echt. Ik had nog nooit zo een grote spin gezien, zelfs niet in de dierentuin achter een veilig, dik glas. En die zat daar zomaar boven mij! Ik stond verbijsterd te kijken naar de bijtgrage kaken, die ik vanop de (naar mijn gevoel) veilige drie meter afstand zomaar kon zien open- en dichtgaan! Ik stond echt aan de grond genageld en wist niet wat ik moest doen. Het enige wat ik kon doen was terug gaan slapen. Met mijn zaklamp in mijn ene hand, een half oog open en een ei in mijn broek!

MaanDAG 6

Wonderwel kon ik prima verder slapen, maar besloot maandag toch maar een ranger op te zoeken om te vragen of ik me zorgen hoefde te maken en wat ik eventueel moest doen als ik de spin nog eens opmerkte. Ik toonde mijn foto en wachtte vol spanning zijn reactie af. Dat ging ongeveer als volgt: Oh, you see this spider? Do you sleep in camping site? Alone? And you see this spider in camping site? And you sleep there? Alone? In camping site? And you see this spider there? Yes! Yes! Yes, yes en nogmaals yes! Ooooh, no good, no good, very dangerous, very poison. It is Laba laba spider. I come check on you tonight.

Lap zeg. Laba laba spider. Ik weet nog steeds niet om welke spin het gaat, maar ik kan jullie verzekeren dat ik er niet gerust in was. Ik heb ook maandag prachtige wandelroutes ontdekt en veel mooie dieren gezien, maar ik kon die fameuze Laba laba spider niet uit mijn gedachten krijgen. 's Avonds besloot ik om mijn rugzak alvast te maken. Die ranger zou me wel een andere slaapplaats kunnen aanbieden. Ik was heus niet kieskeurig. Rond acht uur arriveerde hij. Samen met twee andere rangers! Alle drie voorzien van de nodige prima zoeklampen en hun fototoestel in de aanslag. De zoektocht kon beginnen. Het duurde niet lang of er was al een eerste spin gevonden. Is this spider you see yesterday? Ja, dat was inderdaad dezelfde spin, maar de spin die ik gisteren zag was veel dikker en groter. Ok. Toen werd er lange tijd enkel in het Malay gecommuniceerd en uiteindelijk werd me de conclusie gebriefd. Ik was gisteren very lucky dat ik de mother van de Laba laba spider had gezien! Ze comes maar heel af en toe uit the jungle om nest achter te laten en dan returns to the jungle! Ok. Hangt er natuurlijk vanaf wat je lucky noemt. Ze zochten naarstig verder en vonden nog drie andere baby Laba laba spiders, die telkens uitvoerig werden gefotografeerd en besproken. Ik moest me geen worries maken, echt no problem om hier tonight te slapen, mother al lang disappeared in de jungle en baby Laba laba is gewoon to hospital. Ze gaven me nog de tip om extra mosquito repellent rond mijn slaapzak en muskiettennet te spuiten. Daar stond ik dan. Ikheb dus drie nachten alleen op die camping geslapen boven een nest van die fameuze, gevaarlijke Laba laba spider. En ik heb prima geslapen. Wel ben ik bijna gestikt van de stank en walm van mijn overdreven rondgespoten mosquito repellent. Als ik mijn verhaal nu aan jullie vertel kan ik het nauwelijks zelf geloven, maar toch is mijn Laba laba avontuur nog maar twee dagen geleden.

DinsDAG 7

Ik besef dat de week niet genoeg dagen telt om slechts een verhaal per dag te vertellen. Danum Valley heeft me haar mooiste kantjes getoond: prachtige, sterke en hoge bomen, glinsterende riviertjes, kleurrijke bloemen, vogeltjes en vlinders, rare insecten met gekke vormen en kleuren, orang oetans en gibbons, red leaf monkeys en long tail makaakjes, avontuurlijke wandelpaadjes overdag en mysterieuze junglegeluiden tijdens de nacht,... Ze heeft me ook haar... euh... Laba laba kant getoond. Maar dat hoort erbij als je het avontuur opzoekt.

Ik heb zoveel speciale dieren gezien die je in Europa niet zomaar vindt: bidsprinkhanen, reuze wandelende takken, wilde fazanten en kippen, een hinkelend mouse-deer, knorrende everzwijnen, herten aan het grazen vlakbij de camping, eekhoorns, lantaarninsecten met hun lange neus, vuurvliegjes, prehistorische rhino hornbills, marters, kameleons, vliegende gekko, vlinders, bloemen en allerleiinsecten. Van orang oetan tot bloedzuiger. De natuur is niet te vatten. Zo inspirerend.Perfect. Het feit dat ik alles alleen beleef en enkel deel met mezelf maakt de belevenis extra intens. Ik heb dat graag en geniet volop. Hoewel ik toch elke dag bedenk hoe geweldig het moet zijn om deze weken samen met Jona te beleven. Dit was een onvergetelijk avontuur waaraan ik de rest van mijn leven ga kunnen terugdenken. En weet je wat? Onze prachtige belgische Ardennen moeten echt niet onderdoen! Ik ging er als kind altijd met mijn ouders enmijn zus op vakantie en we kennen de onderkant van ons kleine landje best wel goed.Het mooieheuvelende landschap, kronkelende rivieren, vermoeiende wandelpaden, stinkzwammen, sparren en dennen, herten, everzwijnenen eekhoorntjesbrood. En niet onbelangrijk:daar loop je's nachts geen Laba laba tegen het lijf! Jona en ik hebben er samen al veel mooie dorpjes en wandelroutes ontdekt.Ik kijk al uit naar onze junglevakantie in Belgie met ons Grace! In de tent! Tis camping!

Mijn plan is om morgen met de boot naar Indonesie te gaan, maar ik komeerst nog eens terug om wat Danum Valley foto's te uploaden. De foto van mijn harigejunglevriendin Laba laba mag je natuurlijk niet missen! Jumpa lagi nanti!

Afscheid

Afscheid nemen vind ik zo ontzettend moeilijk. Zucht. Gisteravond heb ik een laatste bezoekje gebracht aan de families die veel voor me betekenen. Black en Soraya, Raman en Mustara, Rose en Nasir, Aisa, Sarima en de vele veel te velekinderen. Ik heb kleren en producten achtergelaten die mijn rugzak toch maar nodeloos zwaarder maakten. Nu ik alleen verder trek kan ik elk overgewicht wel missen en hen doe ik er een groot plezier mee.Herinneren jullie je de grotefamilie met de vele achterkleinkinderen? Mustara, de grootmoeder, gaf me een prachtig afscheidscadeau: een traditioneel kleed dat zespeciaal voor mij heeft gemaakt. Dat had ik niet verwacht en het betekent veel voor mij. Ze hebben meook twee sarongs meegegeven, omdat iedereen het altijd zo fijn vond dat ik elke dag mijn sarong draag en daarmee mijn appreciatie voor hun cultuur toon. Ik heb geprobeerd om het afscheid van Albert kort en bondig te houden. Nog een laatste keer 'terima kasih' zeggen en dan een klik maken. KLIK. Het lukt me voorlopig niet al te best. KLIK KLIK. Ik zal hun gastvrijheid enoprechtheid nooit vergeten. Maak die KLIK dan toch!

Het jungledorpje Batu Puteh heeft me ook haar negatieve kantjes laten zien, hoor. Elke medaille heeft een keerzijde en ik ben me zeker bewust van de harde en onverantwoorde zaken die er zich dagelijks afspelen. Zo is er geen vuilophaling en hebben ze nog nooit gehoord van recyclage. In de achtertuintjes wordt er bijna elke avond een vuurtje gestookt om het afval - ook plastiek - te verbranden. Handig, want de rookhoudt de muggen op een aangenamere afstand, maar uiteraard weerzinwekkend vervuilend! Er wordt volop gebruik gemaakt van stinkende, luide motorbootjes die liters benzine drinken voor het transport langs de Kinabatangan, de rivercruises en zelfsvoor de lake restoration vanhet mooie meer in het eco-camp. Als er iemand wordt gebeten door een krokodil nemen de dorpelingen wraak door alle krokodillen in de buurt af te maken. Gelukkig gebeurt dat uitzonderlijk en ishet intussen weer jaren geleden, maar wat een natuuronvriendelijke gewoonte. Ook de zeldzame luipaarden worden doodgeschoten, omdat die het wild dodenwaar ze zelf op jagen voor het vlees. Langs de Kinabatangan zie je eindeloos langeslierten transportboten passeren, volgestapeld met prachtige, oude bomen. Het lijkt zinloos om enkele honderden meters verder boompjes te planten van amper tien centimeter groot, maar mijn idealistische ingesteldheid is onverwoestbaar en ik blijf geloven in een samenwerking tussen alle continenten om onze wereldvernietigende gewoonten te veranderen.In Batu Puteh zijn ze welbezig metnatuurbeheer, maar voor hen is dit tegelijkertijd hun broodwinning. Ze zijn geen vissersdorpje meer dankzij het bloeiende ecotoerisme. Ze zijn trots op hun bossen, maar willen het aan zoveel mogelijk toeristen laten zien, nog meer kampen bouwen om te overnachten in hun jungle, nog meer wandelpaden kappen dwars door hun mooie natuur, de zaken goed laten draaien. Ik kan niet anders dan naar mezelf kijken, want uit liefde voor dezeoverweldigend mooie natuur steun ikde gedachtengangomhet allemaal nog meer kapot te maken voor degeinteresseerde toeristen. Het is heel dubbel.Ik hoop dat ik niet negatief klink, maar realistisch. Doortwee maanden inhet dorpje te wonen en de cultuurecht te leren kennen heb ikveel boeiendelessen geleerd. Ik zal inBelgie genoeg tijd hebben om alles telaten bezinken.

Om toch weer met een vrolijk, fwiet, nootje te eindigenhet antwoord op die geweldig grappige mop van vorige keer... Ahum ahum... Witte mensen hebben altijd een paraplu bij omdat ze anders omver vallen! Ze kunnen niet eens stappen zonder paraplu! Haha! Grappig, he! Ik vroeg aan Albert met welke eigenschap van witte mensen gelachen wordt? Misschien vinden ze ons onhandig of lomp? Maar zijn niet zo onthullend antwoord was 'Come on, that's funny!'. Hij denkt dat ik er niet mee kan lachen omdat ik zelf een orang putih ben. Hij snapt niet dat ik het mopje echt niet snap.

Vandaag starten de laatste vier weken mijn neus volgen. Ik weet niet wat me te wachten staat en heb geen planning. Wel veel ideetjes! Deze namiddag heb ik een bus naar Danum Valley en vannacht slaap ik in een hangmat in het hartje van de primaire wouden van Sabah. Adrenaline! Eerst nog wat boodschappen doen, want ik houd het zo goedkoop mogelijk en ga er voor mezelf koken. Hopelijk overleef ik de komende avonturen en zie ik jullie volgende week voor een spannend jungleverslag! Jumpa lagi nanti!

Eco-camp

Pagi allemaal! Ik heb verhalen gehoord over een zomers zonnetje in Belgie? Heerlijk! Toch kan een lekkere BBQ-gedachte me geen zin doen krijgen om al terug naar huis te komen.Deze morgen ben ikmet een lift tot in Lahad Datu geraakt om een verlijf in Danum Valley te boeken. Danum Valley is wat er nog rest van de primaire oerwouden in Sabah. Woensdag kom ik terug naar hieren vertrek dan voorvijf dagen naar het hartje van de jungle. Vijf nachten in een hangmat in het ongerepte oerwoud, mijn eigen potje koken, wildlife bestuderen, puur avontuur... Spannend! Het betekent ook het einde van mijn vrijwilligerswerk, het afscheid van het jungledorpje Batu Putehen de warme, gastvrije mensen die iker heb leren kennen.Maar zo ver zijn we nog niet.

De activiteiten van de voorbije week zijn snel samen te vatten: verven en dieren kijken. Of eerder: dieren kijken... en af en toe wat verven. Elke ochtend gingen we meteen (vaak protesterend) bootjenaar het eco-camp om het weer te laten blinkenonder de hetezon. Ik heb ramen, deuren, muren, trapjes,... van een nieuw laagje verf voorzien. Het eco-camp werd volledig gebouwd door vrijwilligers en bevindt zich midden in de jungle, vlakbij een groot meer.Het is een avontuurlijk plekje waar toeristen de nacht kunnendoorbrengen in hutten tussen de bomen. Tof initiatief! Het is er heel ontspannendwerkendankzij de meeslepende junglegeluiden.De makaakaapjes hangen er elke dag rond en als je er wat langerblijftzie je ook decivit cat, pigmee eekhoorn, flying gekko, otter, monitor lizard, neushoornvogel, langneusaap,arend, paradijsvogeltje,... enveeele kikkers, hagedissen, spinnen, vlinders en vogels. We hebben ook een giftige slang in de dakgoot van een campdeck gevonden, een viper. Oh ja, toen ik gisteren alleen ging wandelen ben ik de roep van de gibbons gevolgd. Ooooa! Ooooa!Oa! Oa! Geen nood, ikzal dat thuis nog genoeg voorzingen als ik terug ben. Geslaagd plan, want ik kon een groep van vier zwarte gibbons een tijdlang volgen, zwierend door de bomen! Prachtig! Drie grote apen en een superschattige baby met pluisjeshaar en een punkkapseltje. Duidelijk de rockende, rebellerende gibbonvan het gezin.Albertwas niet zo blij:You need follow the trail, too dangerous in jungle. Maar Albert, het was om de gibbons van dichtbijte zien!Hij begreep het wel. Die zijn echt moeilijk te spotten. Het enige nadeel zijn die verdomde muggen.Die maken je knettergek met hun non-stop gezoem in je oren, je ogen, je neus enje mond.Professionele stalkers. De jeuk is irritant en houdt... nooit... op...!Mijn liefde voor de bossen is gelukkig sterk genoeg om mijn muggenhaat met gemak weg te cijferen. Bloedzuigers zijn veel minder erg. Enkel de bloedvlekken opmijn kleren vind ik jammer. Belt er iemand tante Kaat?

Straksga ik een plekje zoeken waar ik frietjes kan bestellen. KFC of zo? Ik ben drie rijstmaaltijden per dag gewend en begin stilaan spleetoogjes te krijgen. Wat ik allemaal al niet gegeten heb! Bijvoorbeeld vissen eten we volledig op, met kop en graten. Alles. Garnalen worden ook niet gepeld zoals bij ons, maaralles wordt opgegeten, ook de kop en pootjes. Een kippenbeentje of vleugeltjevolledig afknabbelen is voor mij het ergste. Thuis eet ik geen vlees en daarben ik echt vies van. Hier eetik alles uit beleefdheid. En van honger natuurlijk. Doordat ze moslim zijn wordt er sowieso geen varkensvlees gegeten. Ik drink ook elke dag thee en koffie wat ik thuis nooit doe! Maar hetsmaakt wel beter dan het gekookte rivierwater.Raar dat je op alle gebieden zoveel grenzen verlegt zonder er bij na te denken. Eten met mijn handen ben ik intussen gewend. Ook zitten op de grond, baden met enkele liters waterof de was doen op een steen vind ik nu heel gewoon.

Zal ik afsluiten met een geweldig populair maleisisch mopje over ons, de orang putih? Het zal je laten stilstaan bij wat ik ervaar alseen vanonzegrootste cultuurverschillen: gevoel voor humor. Waarom lopen witte mensen altijd rond met een paraplu? Denk er maar eens over na... Maar niet te hard.

Woendag het antwoord! Dan kom ik terug naar dit internetcafeetje om foto's te uploaden voor ik vertrek naar Danum Valley. Veel groetjes! Bedankt voor de prachtige tekeningen, kaartjesen brieven!

Karaokeduik

Selamat pagi iedereen! Apa khabar? Hoe gaat het met jullie?

Ik ben momenteel in Sandakan. Joepie! Eindelijk internet na twee weken! Ik moet telkens een nederlandstalige klik maken als ik nog eens kan schrijven naar jullie. Mijn enige communicatie in het Nederlands zijn smsjes naar Jona, mrdr di schrfstlkn k me nt egt ltn bnvloednwgns blkredt sprzmhdn. Vorige vrijdag waren we trouwens vijf jaar samen! Dat wordt een vat deze zomer!

Ons avondjestappen twee weken geleden was een muzikaal succes. De laatste avond met Tom, mijn pokermaatje, en de eerste avond met Ricardo, de nieuwe vrijwilliger, moest en zou gevierd worden in een plaatselijke karaokebar in Sandakan. De enige manier van uitgaan die ze hier kennen. In Azie zijn zeer echt wild van. Ik ben alvast een fan! Het lijkt grappig, maar als je je gemakkelijk laat meeslepen door de kracht van samen zingen, lachen en dansen,werkt het echt geweldig goed. De ene heeft al wat meer stemsmeerhulp in de vorm van alcohol nodig dan de andere, maar je stem klinkt sowieso fantastisch door de karaokemicro: lekker luid met massa's veel echo! Woehoe! Ambiance!

's Avonds grote man, 's morgens dafalgan... Maar er moet hier ook gewerkt worden! Ricardo en ik hebben voornamelijk onderhoudswerkjes uitgevoerd in Batu Puteh: kantoor, ramenen toiletdeuren verven, eco-camp weer laten blinken, natgeregende planken laten drogen, foto's nemen voor de Mescotwebsite,... Beetje vanalles. Ontspannen sfeer. Veel lachen! Jammer genoeg ook een hele reeks boompjes opnieuw moeten planten die de verplaatsing naar junglegrond niet hadden overleefd. Vaak kunnen we genieten van een rivercruise wanneer we terug naar het dorpje varen op het einde van een werkdag.De proboscis monkeys, long tail makaakjes, red leaf monkeys, hornbills, arenden,... Intussen herken ik de dieren onmiddellijk aan hun grootte, kleur, geluiden ofmanier van bewegen. Je moet me zien zitten glunderen in dat bootje met mijn verrekijker. Precies een echte.De bloedzuigers en muggenbeten kunnen me niet schelen.Ik ben zot van de jungle!

Vorige week waren we getuige van een minder fraai natuurtafereel: een krokodil was een grote hond aan het verscheuren aan de oevers van de Kinabatangan. Hij sloeg wild met zijn prooi van links naar rechts om elk bot in het dode lichaam te breken, zodat hij het nadien gemakkelijk kon binnenwerken. Een gruwelijketechniek. We konden tot dicht bij de grote krokodil varen, maar als hij vreesde voor zijn prooi sleurde hij de hond mee de rivier in. Danbleef hij ondergedoken tot hij zich weer veilig voelde en wat verder opnieuwbovenkwam met zijn maaltijd. Zo konden we hem een tijdlang volgen. Fascinerend om te zien.

Gisteren zagen Albert en ik een kleine baby proboscis monkey die het van-boom-naar-boom-springen nog niet voldoende onder de knie had. We zagen het diertje van de takken hoog boven ons recht naar beneden duikelen! Ocharme... En hij moet al door het leven met zo'n belachelijke neus. De mama kwam instinctief sneller dan we haar konden volgen haar kleine vliegende spruit redden.

Ook een schorpioen gezien, zo groot als mijn hand. En ik heb grote handen! Die zat verstopt tussen de vochtige planken in het eco-camp. Albert daagde hem watuit met een stok ende schorpioenopende meteen zijn reuzescharen en zwierde ermee in de luchtomde stoute stokaf te schrikken.

De tofste ervaring van de voorbije week was zonder twijfel mijn onderwateravontuur in Mabul Island!Wezijn vijf dagen weggebleven van Batu Puteh om ten volle te kunnen genieten van het duiken. De eilanden Mabul, Kapalai en Sipadan zijn echte onderwaterparadijsjes. Het water is glashelder. Reuzegrote green turtles liggen te luieren op de koralen en laten zich rustig bestuderen als je hen voorbij zwemt. Even knipperen met hun ogen neemt gemakkelijk 10 seconden in beslag: ogen di-ii-ii-icht, ogeno-oo-oo-ooopen. Zo traag en grappig! Soms zwemmen ze naar de oppervlakte om wat lucht te happen. Prachtige wezens. Wauw. Een dikke octopus met golvende armen, die in een fractie van een seconde in de kleur verandert die zich onder hem bevindt. Hoe doet die dat? Kreeftjes van slechts enkele milimeters in de felste kleuren, met lange tentakels, verstopt tussen koralen of anemonen. Een eagle ray die als een reuzevlinder met een lange staartin cirkels rond je vliegtmet trage,sierlijke vinslagen. De yellow cube boxfish moet wel het grappigste visje ooit zijn: een knalgeel kubusvormig visje met zwarte stippen en twee te kleine vinnetjes die zenuwachtig flapperen om het evenwicht te bewaren. Naaktslakken in de gekste vormen en kleuren, met vreemde kwastjes, blubberende randjes of fluorescerende uitstulpsels. Agressieve clownvissen die hun anemonenhuisje hevig verdedigen en tot vlak voor je bril zwemmentijdens eenaanvalsbeweging. Crocodilefish, lionfish, eels, cuttlefish, pufferfish, trumpetfish, scorpionfish,... Het houdt niet op!Velemooie dieren, groot en mini, felle kleuren of gecamoufleerd. De wezensvan de onderwaterwereld...Erzittenserieus speciale en indrukwekkendegevallen tussen.En dat zijn nog maar de diertjes die we gemakkelijk kunnen zien. Wat moet er niet honderden meters diep in onze grote oceanen te vinden zijn? Ik vind dat ongelooflijk. Met drie duiken per dag kan je je wel inbeelden dat ik met volle teugen genoten heb van deze... dikke tussendoor, zeg maar. Oh ja, de laatste Mabuldag hebben we samen gedoken en een onderwatercamera gehuurd. Ik ga proberen om wat foto's van het duiken te uploaden. Die grote aantrekkelijke vis met zuurfstofbellenrond het hoofden twee benen ben ik!

Deze morgen hebben we onze Braziliaan, Ricardo, aan de luchthaven van Sandakan gedropt. Hij reist verder naar Kuala Lumpur, New Guinea, Indonesie,... tot eind augustus. Geen leuk afscheid, want toen waren ze nog met een. Ik weet niet wat de laatste twee weken in Batu Puteh zullen brengen nu ik de enige vrijwilliger ben. Albert weet natuurlijk datik het liefste in de jungle ben, wildlife rond me heenheb,en houdt rekening met wat ik graag doe. Niks ligt vast. Dat vind ik net leuk. Lekker maleisisch. Ik zie wel wat er komt.

Ik vind hetaltijdplezant om jullie reacties te lezen. Vaak komen dieuit onverwachte hoek. Heel tof! Bedankt allemaal ommijn verhalen te lezen. Ik hou ervan ze te vertellen.Oh ja,ons vijf-jaren-vat kan reeds gesponsord worden door eitjes te kopen van onze gelukkige kippetjes!

Hopelijk tot gauw, jumpa lagi nanti!

PS. Ik heb zonet enkele foto's van de fishing trip kunnen uploaden. Bij de poging om er wat duikfoto's aan toe te voegen liet de internetsnelheid het afweten. Jammer, maar wat vertraging maakt het alleen maar spannender... Niet?