Hebben jullie het avontuur op zee gelezen? Gisteravond in bedhad ik nog steeds last van mijn midden-op-zee-gevoel, klotserdeklots, dus ik stel me terecht de vraag wat dat niet moet gevenbij mensen die de wereld hebben rondgezeild?!

De voorbije twee weken zijn eigenlijk niet te vergelijken metmijn eerste twee weken vrijwilligerswerk, toen we nog met een vrij grote groep in Batu Puteh verbleven. Toen leek alles nog min of meer georganiseerd, weliswaar op zijn maleisisch, maar er was toch een rode draad in onze opgelegde taken terug te vinden: clearing in de jungle, treeplanting, maintenance, nieuwe zaden planten in de nursery, trail cutting, plaatsen van sign bordsen painting in de jungle,wekelijks een vrije dag,... Het was hard werken en avontuurlijk omeen andere wereld te ontdekken. De voorbije twee weken bleven we met een kleine groep vrijwilligers over en ging het er veel ontspannender aan toe. Meer genieten, zelfbeslissen waar je kan helpenen meertijdom echt mee te draaien in het kleine dorpje. Intussen ken ik de dorpelingen en ben ik welkom in elk huis voor thee, een babbel, nieuwtjes, kinderen oppikken voor de volleybal, helpen koken, tv kijken,... maarmeestal om gezellig niks te doen. Je thuis voelen.Deze week logeer ik bij Sarima en Jacob. Ze houden het winkeltje open (met de mooiereclame van Nestle) en leven samen met hun kinderen, hun partners en kleinkinderen. Sarima houdt een geit als huisdier, Babe, die altijd in de buurt van het winkeltje rondhangt en meestal ligt te luieren op tafelin de zon. Een echte flossemie, vooral als ze je gespot heeft met een koekje of ijsje. Ik heb nog nooit zo'n tamme geit gezien als Babe.

Zal ik jullie vertellen overde gebeurtenissen van de voorbije week?

Vorig weekend heb ik de beloofde cadeautjes aan de tien kinderen in Ramans house uitgedeeld. In Sandakan had ik vanalles gekocht(vliegtuigje, autootjes, treintje, pop,...) en ingepakt in krantenpapier. Ik had de blije, enthousiaste reacties van de kinderenzeker verwacht, maar dat de grootmoeder tot tranen toe bewogen zou zijn had ik niet zien aankomen.Heel ontroerend. Ze nam mijn beide handen vast, gaf me een knuffel en bleef maar 'terima kasih, terima kasih,...' herhalen. Dankjewel, dankjewel,...Sinds die dag stormen de kinderen op me af als ze me zien lopen in het dorpje! Mustara gafme twee blinkende haarspeldjes, gewikkeldin een leeg zakje waspoeder, om me te bedanken.

Anna is verpleegster in Engeland. Samen hebben we vorige week een dag first aid gegeven aan de mescotleden. Dankzij mijn vliegverleden weet ik goed hoe het allemaal in zijn werk gaat. Informatie over hoe om te gaan met slangen-, spinnen- en schorpioenenbeten hebben we wel even moeten opzoeken in boeken... Het was een heel fijne dag! Hard gelachenom de overacted demonstraties van de gekwetstevrijwilligers! Zelden heb ik volwassenen zich zo serieus en overdreven zien inleven in een klein rolletje. Toch niet in nuchtere toestand. Gruwelijke pijngezichten en hartbrekende kreten. Iedereen lachen natuurlijk.

Dit is grappig: ik heb een maleisische naam gekregen! Na de vele vruchteloze pogingen mijn naam correct uit te spreken (Rinaldi, Linda, Ronella, Neldi,... en zo kan ik nog wel even doorgaan) heeft Raman komaf gemaakt met de eindeloze reeks blunders en iedereen laten weten dat ze me Ida mogen noemen. Ida. Ook handig voor de kindjes die het eigenlijk al de eerste week hadden opgegeven. Ida. Goedgekeurd?

Nog een echtkippenvelmoment meegemaakt. Tijdens een doodgewoneriver cruise met de gewoonlijke long tail makaakaapjes, proboscis monkeys, red leaf en silver leaf monkeys, zagen we twee grote donkere vlekken in een boom langs de Kinabatangan. Veel te groot voor de apen die we normaal gezien spotten... Albert, zouden dat orang oetans kunnen zijn? Langs de rivier? Bijna onmogelijk... Maar de verrekijker bevestigde ons oranje vermoeden... Twee grote mensapen, een mannetje en een vrouwtje, waren hun nest aan het bouwen. Ze stopten met prutsen aan takken en bladeren en staarden naar ons bootje. Albert vaarde naar de kant en liet ons uitstappen om nog dichterbij te kunnen komen. Dat is natuurlijk het voordeel van een klein groepje. Na enkele minuten stonden we vlak onder de boom waarin beide orang oetans zaten. Geen geluid. Twee prachtige, nieuwsgierige wezens boven ons. Trage bewegingen. Door mijn verrekijker zag ik het menselijke gezicht van het vrouwtje.Het leek alsof ze me recht in de ogen keek. Wauw. Ze lijken zo hard op ons. En ze was zwanger! Wauw! Slechts om de zeven jaar krijgthet vrouwtje een baby, omdat ze haar kind zeven jaar lang dicht bij zich houdt om het op te voeden. Hoogzwanger. Wat een dikke buik! Misschien is dat de reden dat ze een slaapplaats dichterbij de rivier verkozen? We bleven langer dan de eerste keer met dat woeste mannetje. Het koppeltje was zo rustig en we stoorden hen duidelijk niet. Integendeel. We stonden gewoon tekijken naar elkaar. Elkaar bestuderen. Waaraan zouden zij denken...? Fantastisch moment waaraan ik al vaak heb teruggedacht.

Wehebbenmet ons drie,tijdens een verschrikkelijke storm, de visnetten van Black helpen leeghalen. In een kleine kano met drie op een rijtje, midden in de Kinabatangan, in de gietende regen... Avontuur! Je moest echt roepen om jezelf verstaanbaar te maken boven het geluid van de kletterende regen en donder. Het letterlijke kraken van de hemel was oorverdovend luid en vlak boven ons bootje! De kracht van de natuur... We moesten voortdurend het nieuwe regenwater uit de kano scheppen met een potje. En dat voor drie vissen... Maar zij hebben die drie vissen hard nodig. Achteraf was Albert kwaad op Black, omdat het uiteraard gevaarlijk is om jetussendebliksemschichten opde rivier te begeven... Maar we zijn ongedeerd uit het bootje gekomen... Oef!

Je hoeft trouwens geen spectaculaire, onverantwoorde toeren uit te steken om je kleine teen te breken. Nadat ik al vijf weken op avontuur ben en spannende dingen heb gedaan, loop ikzondag toch wel niet stomweg tegen een bank, zeker? Volle kracht vooruit... Kajiet kajiet!Ik had niets gezegdtegen de rest, omdat we juist vertrokken naar Lahad Datu voor onze fishing trip en ik veronderstelde dat de pijn wel zou overgaan. Maar mijn klungelende manier van stappenliet meal gauw door de mand vallen na onze aankomst. De linkerkant van mijn linkervoet is serieus gezwollen, donkerblauw, heel gevoelig en ik mank nog steeds. Ik kan amper mijn flip-flop verdragen. Albert gaat morgen met mij naar het ziekenhuis in Kota Kinabatangan, mooi op tijd, voor de zekerheid.

Anyway,deze week was erook het volleybaltoernooi waaraan het dorpje deelnam. Ding, Brown en Athaj namen de wedstrijd heel serieus, werden zenuwachtigen deden plots stretchoefeningen die ze waarschijnlijk eens op tv hadden gezien. We wilden graag supporteren, maar de mensen van andere dorpjes staarden er zo hard naar ons, orang putih, en fotografeerden ons ongegeneerd, dat Rosli met ons terug naar Batu Puteh is gereden. Het was overdreven en vervelend. Uiteindelijk lag ons team eral uit nade eerste wedstrijd -ze moesten direct spelen tegen de beste ploeg van Sabah - dus veel hebben we toch niet gemist.

Verder hebben we veel in de nursery gewerkt: potjes zand vullen (of zandkastelen bouwen als dat te vervelend wordt), zaden planten, potjes verzetten, watersysteem repareren,...En veel zingen! Albert is dol op Aerosmith en zingt de romantische teksten zo luid en passioneel mogelijk. Oh ja, Tom en ik hebben het Mescotkantoortje van een mooie laag verf voorzien. Een soort geel, met hier en daar wat groene strepenertussen... Albert gaf ons plastieken potten die eerder waren gebruikt voor groene verf, dus nadat we de verdunner aan de gele verf hadden toegevoegd kwam die groene verf laagje per laagje los natuurlijk. Professioneel!

Vandaag ben ik naar Sandakan gekomen om afscheid te nemen van Tom en Anna. Tom reist via Kota Kinabulu verder naar Australie (tot eind augustus) en Anna blijft nog een week in Kuala Lumpur voor ze terugvliegt naar haar boyfriend in Engeland. Je leert elkaar best wel goed kennen in vier weken tijd, vooral omdat je veel bijzondere en mooie momenten met elkaar deelt. Afscheid is nooit plezant, maar dankzij facebook is contact houden en foto's uitwisselennu kinderspel. Zondag is trouwens de nieuwe vrijwilliger aangekomen voor twee weken: Ricardo uit Brazilie. Hij gaat vanavond mee uit(pintje drinken en zingen ineen van de vele karaokebars). Ambiance!Morgen kan deel twee vanmijn vrijwilligerswerk beginnen... En daarmee het (georganiseerde) harde junglewerk!

Zo... Nu ben ik uitgepraat... Ik vind het heel tof om deze reislog te schrijven. Ook al is het niet altijd gemakkelijk om internet te vinden... Ik geniet er van om mijn verhalen te vertellen, omdat ik alles dan een tweede keer beleef. Het schrijven doet me ook denken aan thuis en dat is altijd fijn. Ik ben Jona elke dag dankbaar dat ik binnen onze relatie zo'n geweldig avontuur kan beleven!Jammer genoeg lukt het me vandaag weer niet om foto's te uploaden, maar Chris heeft me op facebook getagged in enkele junglefoto's. Handig! Morgen onderneem ik toch nog een poging voor ik samen met Ricardo de bus naar Batu Puteh neem.

Lieve familie en vrienden, terima kasih om deze verhalen de lezen en voor jullie toffe reacties! Hopelijk tot morgen met enkele foto's, maaranders tot volgende week?

Jumpa lagi!