Selemat pagi aan iedereen! Mijneerste week vrijwilligerswerk zit erop,de verwachte cultuurshocks waren snel verwerkt en ikgrijp alniet meer automatisch naar mijn fototoestel als er nog maar eens een apenfamilie ons pad kruist. Wat een boeiende week!

Het leven in Mengaris, het dorpje in de jungle waar we logeren in gastgezinnen, is heel back to basics. Ik vind het boeiend, leerrijk en avontuurlijk om me te laten onderdompelen in hun cultuur en manier van leven. Er zijn douches noch toiletten zoals wij ze gewend zijn. Eten doe ik sinds een week met mijn rechterhand, zittend op een tapijtje op de grond. Best wel een uitdaging als je alle dagen rijst voorgeschoteld krijgt. Als vrouw moet ik ervoor zorgen dat mijn schouders en knieen altijd bedekt blijven, dus mijn bikini blijft voorlopig in de rugzak. Elke avond na het werk komenwe samen met de dorpelingen om volleybal of tafeltennis te spelen, de kinderen lopen alle huizen binnen en buiten,... Het leven is anders, eenvoudiger. Ik help mijn gastvrouw Rose elke dag koken, zittend op de grond, metaf en toe een kakkerlak of rat die voorbij trippelt. We communiceren voornamelijk met de woorden 'OK' ofwel 'NO' en meestal moet er ook wat gebarentaal aan te pas komen met wat eigen moedertaalgebrabbbel ertussen. 's Nachts koelt het nauwelijks af, dus samen met een muskietennet mag een ventilator tijdens de zwoele nachten zeker niet ontbreken.

Het werk voor de vrijwilligers is heel zwaar. Het kost ons letterlijk bloed, liters zweet en hier en daar een traantje om het werk in de hete jungle vol te houden. Deze week deden we vooral aan forest restoration: letterlijk 'restaureren' van secundaire oerwouden door clearing en treeplanting. Dit zijn bossen waar de oudste, grootste en daardoor duurste bomen reeds gekapt zijn of bossen die beschadigd zijn door bosbrand. Daardoor zijn er, verspreid in de jungle,enorme lappen grond die nood hebben aan een grondige opknapbeurt.Alleen al ter plekke geraken is een heel avontuur!De dag begint altijd met een heerlijke boottocht en dan volgt een lange trektocht door de jungleom onze bestemming te bereiken.Kortom, je bent al moe en bezweet lang voor het werk nog moet beginnen. Eerst kappen we het gras, de climbing bamboe, droge takken en bladeren weg met onze parangs. Daarna worden boompjes geplant enmaandelijks opgevolgd. De temperatuur maakt dit werk heel erg lastig. Je drinkt gemakkelijk 2 liter water per dag, zonder een keerte moeten plassen. Het zweet loopt van je gezicht, in je ogen en je mond, best wel afzien. Ik had de eerste dag al meteen een joekel van een blaar van de parang en ondertussen is die al een paar keer gesprongen en opnieuw verschenen. Ik ben er best wel trots op! Volgende week wordt het nog avontuurlijker:we gaan drie nachten midden in de jungle overnachten, in een hangmat, omdat we zo ver van het dorpje verwijderd zullen zijn dat het zinloos is om dagelijks terug te keren. Spannend!

Het leukste is natuurlijk de prachtige natuur en de vele dieren die we dagelijks zien. Stijn en Lena zouden het hier geweldig grappig vinden tussen al die apen! De makaakapen trekken altijd in grote groepen voorbij en gedragen zich zo menselijk, echt fascinerend om te zien. Ze komen naar de oevers van de Kinabatangan, de rivier die we dagelijks bevaren, om gras te eten en af te koelen. De kleintjes zijn zoooo schattig! Ze maken gekke sprongen, rollen over elkaar en vinden het leuk om de grotere apen lastig te vallen.

Elke avond komen ook de proboscis monkeys naar de oevers, de fameuze langneusapen, om te eten en daar de nacht door te brengen. Natuurlijke airco, zeg maar. Geloof me, die apenhebben hun naam niet gestolen! Ze zijn groot, hebben een prachtige, lange staart en de mannetjes hebben een dikke buik en zo mogelijk een nog langere neus! De kleintjes klampen zich vast aan de buik van hun mama en zo vliegen ze zorgeloos mee van boom naar boom.De langneusapenkijken nieuwsgierig vanuit hun veilige boomtop naar ons bootje en lanceren zich dan om hun persoonlijk record boomspringen te breken. Wil ik ook kunnen!

Deze week zagen we ook enkele gibbons. Prachtige apen met lange armen! Ze zijn moeilijk te spotten omdat ze zich supersnel voortbewegen en in kleine groep leven, maximaal drie of vier apen bij elkaar. En inderdaad, de snelheid waarmee die door de bomen slingerden, amai amai! Dat was dus wel een spannend moment! Voor de vrijwilligers is het verboden om te baden in de Kinabatangan, zoals de dorpelingen doen, en we zagen enkele dagen geleden de levende reden: krokodillen! Eigenlijk vind ikdie er vooral heel lui, tam, moe, apathisch en dromerig uitzien... Maar ik ga deze persoonlijke theorie nu niet meteen testen. Veel mooie vogels, felle kleuren, vlinders in overvloed, zwijnen, kevers, bloedzuigers, eekhoorns, kleurrijke rupsen,... Ik kan zo enorm genieten van de schoonheid van de natuur...

Mijn doel is dus zeker bereikt metdit avontuur: het ging me om de ultieme combinatie van het leren kennen van een boeiende cultuur, me laten inspireren door prachtige natuur en echt iets betekenen voor beiden door me in te zetten voor dit project.

Iedereen bedankt voor de toffe mails en reacties! Internet is hierzo traag dat ik geen tijd heb om alles te beantwoorden, maar ik heb heel veel aan jullie! In het dorpje is geen internet, dus ga ik proberen om tijdens mijn vrije tijd naar het internetcafe in Sandaken te komen. Foto's uploaden verloopt zenuwslopend traag, vandaar de zeer beperkte fotoseries. Deze weekwilik jullie graag enkelesfeerbeelden tonen van het dorpje Mengaris waar ik verblijf. Volgende weekfoto's van het vrijwilligerswerk!Batu Puteh is overigens onvindbaar voor Google Maps.

Tot volgende week voor meer spanning en avontuur! Jumpa lagi nanti!