Selamat pagi iedereen! Wat een uitdaging om mijn reislog min of meer up to date te houden. Vandaag hebben we een vrij weekend en ben ik terug in Sandakan, de stad opeenkleine drieuur rijden van Batu Puteh. Heerlijk om nu zonder elektriciteitszorgen mijn verhaal te kunnen doen.

De voorbije week was er eentje om in te kaderen, jongens! Maandag zijn we met vier vrijwilligers voor drie dagen naar Mabul Island geweest, een prachtig eilandje in het zuiden,trekpleister voor duikers van over de hele wereld.Eerst drie uur met de bus naar Semporna en daarna een uur op de ferry naarhet duikeilandje.www.scuba-junkie.comGenieten! En niet enkel omwille van de paradijselijke omgeving en ontspannen groepssfeer. Het was ook supertof om nog eens een topje, short en bikini te mogen aandoen! Eten met bestek! Zittend aan tafel! Een toilet en een douche! Water uit een kraan! Een pintje drinken! Genieten van de heel kleine dingen des levens, zeg maar... Een speciaal gevoel. Onvoorstelbaar wat we thuis allemaal zo vanzelfsprekend vinden. Je ziet rondom het eilandwel veel armoede, doordatFilippijnen er paalwoningen in zee en op het strand bouwen, in de hoop wat mee te kunnen profiteren van de rijke toeristen. De lodges en resorts gunnen hen dat en verkopen bewust geen sigaretten, snoepjesof drankjes, zodat de arme bevolking winkeltjes kan openhouden.Het bezorgde me toch een dubbel gevoel. Enjullie horenme zeker weeral komen... De kleurrijke onderwaterwereld is er echt adembenemend mooi! Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid vissen, de kleuren,de rare vormen, het perfect heldere water,... en heb me dan ook letterlijk uren snorkelend geamuseerd. Ik ga zeker nog eens terug naar Sipadan, na mijn vrijwilligerswerk, om te duiken. Heel tof ook om te merken wat enkele dagen ontspanning bijdragen aan de groepssfeer, want we hebbennon-stopliggen lachen op het strand om de stomste dingen! Toch kan ik het me niet laten om op zulke momenten te denken: 'Was Jona hier nu maar bij mij...'. Zo was er het grappige raadspelletje. Je schrijft een woord op een briefje, plakt dat op het voorhoofd van de persoon voor jou en deze moet door ja-neen-vragen te weten komen wie of wat hij is. Lachen! Of we maakten de afspraak om het komende uur elkaar aan te spreken met een andere naam of een bepaald geluid. Voor wie zich vergiste werd een leuke straf bedacht. Ik zit duidelijk in een groep met jonge mensen, maar ik pas me moeiteloos aan!

De voorbije weken waren heelbijzonder. Boeiende mensen en een vreemde cultuurleren kennen, elke dag met dezelfde groep samenleven, leuke en moeilijke momenten samen delen, samen lachen om onnozele dingen en genieten van mooie natuurmomenten, het denken aan thuis een juiste plaats in mijn hart geven en uitkijken naar juni om te mogen terugkeren naar mijn luxeleven met mijn sjoeke. Ik leer mezelf nog beter kennen en heb nu al een karrenvracht verhalen om nooit meer te vergeten. Drie weken geledenbegon ik aan dit vrijwilligerswerk ineen groep van twaalf vrijwilligers (tussen 16 en 48 jaar oud, uit Engeland, Duitsland, Nederland, Australie en Nieuw-Zeeland) en de vierde week gaat morgen van start met vier die overblijven: Tom, Max, Anna en ikzelf. Afscheid nemen hoort er wekelijks bij en kan best moeilijk zijn. Er wordt altijd een traantje weggepinkt als er weer iemand wuivend in het busje naar Sandakan Airport vertrekt. De meesten trekken verder naar andere bestemmingen en kozen voor dit vrijwilligerswerk, net zoals ik, als onderdeel van hun avontuur.

Zo moet ik vandaag weer afscheid nemen van internet. Hopelijk hoef ik nu niet zo lang te wachten om meer Borneonieuws te brengen, want het is me al wat geweest.Gelukkig is er wel een prima gsm-verbinding in Batu Puteh, zodat ik altijd kan communiceren met het thuisfront. Morgenheb ik hopelijk tijd omnog wat foto's te uploaden. Ik ga ook wat kleine cadeautjes kopen voor de kinderen van mijn Homestay en heb besloten er enkele muzikale pakjes van te maken.Mijn VKSJ-verleden neem ik mee tot in Borneo!Die gaan zo blij zijn. De kinderen springen al een gat in de lucht als ze een knikker zien.

Verder zou ik jullie heel graag mooie verhalen vertellen over het traditionele huwelijksfeest dat we mochten bijwonen (in traditionele pyam... euh kledij), overvolle busjes met twee vreemde kindjes op mijn schoot, een kip tussen mijn benen en een weg vol putten en bulten,... Verhalen over hoe graag de lokale mensen op de foto staan met ons, de orang putih of'witte mensen', en hoe trots Albert, Russliof Black zijn wanneer ze samen met ons, als vrienden,in een ander dorpje rondlopen en mensen hen bewonderend aankijken. Spannende verhalen over vluchten voor een groep agressieve everzwijnen tijdens het werk in de jungleofkeigrappige verhalen over de gevolgen van verschillen in gevoel voor humor en de manier van leven en denken. Teveel verhalen om te kunnen neertikken tijdens een internetbezoekje, maar voor mij prachtige herinneringen die ik nog lang zal kunnen navertellen aan ieder van jullie, eenmaal terug in ons belgenlandje.

Veel lieve, warme groetjes aan iedereen! Bedankt om de verhalen te volgen en te printen! Gelukkige verjaardag, Lena! Beacoup de gout!Drumt ze bij de Gino! En vooral lang leve mijn nootje!