Deze week beleefde ik een van de huidige hoogtepunten van mijn reis... Roffel, roffel, roffel,... We hebben een orang oetan gezien in het wild! Thanks to Albert!Onze gidsis zo geweldig goed in de jungle. Hij is er geboren en voelt zich een met de natuur rondom zich. Orang oetans hebben voor 97% hetzelfde DNA als wij, mensen. Is dat niet fascinerend? We zijn er trouwensin geslaagd om 80% van hun natuurlijke habitat te vernietigen in een onwaarschijnlijk recordtempo. Is dat niet triestig?

Enkele dagen geleden gingen we naar de Tower om wat vogeltjes te kijken, maar we zagen veel meer dan de gewoonlijke hornbills en arenden. Tijdens onze tocht ernaartoe raapte Albert enkele bladeren op die op de grond lagen, bekeek ze van dichtbij, rook eraan en mompelde de legendarische woorden: 'Orang utan was here... very latelast night... or very urly this morning...'. Dit was onze kans!Naar boven kijkend volgden we voorzichtig zijn voetsporen in de hoop een oranje ding in de bomen te zien hangen. Geduldig en stil zijn is de boodschap en beiden werden beloond! Spannende momenten...En ineens zagen we hemzitten in de bomen: een grote mannetjes orang oetan met dikke donkere kaken, wild en kwaad, kijkend naar ons, daarna woeste armbewegingen makend,... Hij verstopte zich tussen de takken en bladerenen riep steeds luider in de hoop zo indruk te maken en ons weg te jagen. Het werd heel stilletjes beneden op de grond. Daar stonden we dan met ons viertjes op een rijtje. Kijken naar boven met je mond open. Adrenaline. Je eigen hart horen kloppen in je keel. Wauw. We zijn niet lang gebleven uit respect voor de grote mensaap. Laat hem maar verder luieren in wat er nog rest van zijn bos.