Afscheid nemen vind ik zo ontzettend moeilijk. Zucht. Gisteravond heb ik een laatste bezoekje gebracht aan de families die veel voor me betekenen. Black en Soraya, Raman en Mustara, Rose en Nasir, Aisa, Sarima en de vele veel te velekinderen. Ik heb kleren en producten achtergelaten die mijn rugzak toch maar nodeloos zwaarder maakten. Nu ik alleen verder trek kan ik elk overgewicht wel missen en hen doe ik er een groot plezier mee.Herinneren jullie je de grotefamilie met de vele achterkleinkinderen? Mustara, de grootmoeder, gaf me een prachtig afscheidscadeau: een traditioneel kleed dat zespeciaal voor mij heeft gemaakt. Dat had ik niet verwacht en het betekent veel voor mij. Ze hebben meook twee sarongs meegegeven, omdat iedereen het altijd zo fijn vond dat ik elke dag mijn sarong draag en daarmee mijn appreciatie voor hun cultuur toon. Ik heb geprobeerd om het afscheid van Albert kort en bondig te houden. Nog een laatste keer 'terima kasih' zeggen en dan een klik maken. KLIK. Het lukt me voorlopig niet al te best. KLIK KLIK. Ik zal hun gastvrijheid enoprechtheid nooit vergeten. Maak die KLIK dan toch!

Het jungledorpje Batu Puteh heeft me ook haar negatieve kantjes laten zien, hoor. Elke medaille heeft een keerzijde en ik ben me zeker bewust van de harde en onverantwoorde zaken die er zich dagelijks afspelen. Zo is er geen vuilophaling en hebben ze nog nooit gehoord van recyclage. In de achtertuintjes wordt er bijna elke avond een vuurtje gestookt om het afval - ook plastiek - te verbranden. Handig, want de rookhoudt de muggen op een aangenamere afstand, maar uiteraard weerzinwekkend vervuilend! Er wordt volop gebruik gemaakt van stinkende, luide motorbootjes die liters benzine drinken voor het transport langs de Kinabatangan, de rivercruises en zelfsvoor de lake restoration vanhet mooie meer in het eco-camp. Als er iemand wordt gebeten door een krokodil nemen de dorpelingen wraak door alle krokodillen in de buurt af te maken. Gelukkig gebeurt dat uitzonderlijk en ishet intussen weer jaren geleden, maar wat een natuuronvriendelijke gewoonte. Ook de zeldzame luipaarden worden doodgeschoten, omdat die het wild dodenwaar ze zelf op jagen voor het vlees. Langs de Kinabatangan zie je eindeloos langeslierten transportboten passeren, volgestapeld met prachtige, oude bomen. Het lijkt zinloos om enkele honderden meters verder boompjes te planten van amper tien centimeter groot, maar mijn idealistische ingesteldheid is onverwoestbaar en ik blijf geloven in een samenwerking tussen alle continenten om onze wereldvernietigende gewoonten te veranderen.In Batu Puteh zijn ze welbezig metnatuurbeheer, maar voor hen is dit tegelijkertijd hun broodwinning. Ze zijn geen vissersdorpje meer dankzij het bloeiende ecotoerisme. Ze zijn trots op hun bossen, maar willen het aan zoveel mogelijk toeristen laten zien, nog meer kampen bouwen om te overnachten in hun jungle, nog meer wandelpaden kappen dwars door hun mooie natuur, de zaken goed laten draaien. Ik kan niet anders dan naar mezelf kijken, want uit liefde voor dezeoverweldigend mooie natuur steun ikde gedachtengangomhet allemaal nog meer kapot te maken voor degeinteresseerde toeristen. Het is heel dubbel.Ik hoop dat ik niet negatief klink, maar realistisch. Doortwee maanden inhet dorpje te wonen en de cultuurecht te leren kennen heb ikveel boeiendelessen geleerd. Ik zal inBelgie genoeg tijd hebben om alles telaten bezinken.

Om toch weer met een vrolijk, fwiet, nootje te eindigenhet antwoord op die geweldig grappige mop van vorige keer... Ahum ahum... Witte mensen hebben altijd een paraplu bij omdat ze anders omver vallen! Ze kunnen niet eens stappen zonder paraplu! Haha! Grappig, he! Ik vroeg aan Albert met welke eigenschap van witte mensen gelachen wordt? Misschien vinden ze ons onhandig of lomp? Maar zijn niet zo onthullend antwoord was 'Come on, that's funny!'. Hij denkt dat ik er niet mee kan lachen omdat ik zelf een orang putih ben. Hij snapt niet dat ik het mopje echt niet snap.

Vandaag starten de laatste vier weken mijn neus volgen. Ik weet niet wat me te wachten staat en heb geen planning. Wel veel ideetjes! Deze namiddag heb ik een bus naar Danum Valley en vannacht slaap ik in een hangmat in het hartje van de primaire wouden van Sabah. Adrenaline! Eerst nog wat boodschappen doen, want ik houd het zo goedkoop mogelijk en ga er voor mezelf koken. Hopelijk overleef ik de komende avonturen en zie ik jullie volgende week voor een spannend jungleverslag! Jumpa lagi nanti!